Giechelende overgave aan het gekkenhuis
Paul de Leeuw verraste dit weekend met een totaal nieuwe stijl. Oké, 1 april, hier trapt u natuurlijk niet in. Paul de Leeuw blijft Paul de Leeuw. En dat is voor de een een reden om te zappen, voor de ander de zekerheid van een uurtje zorgeloos lachen om vreemde situaties en nog vreemdere landgenoten. Ik ben fan.
'Paul pakt uit!' heet De Leeuws nieuwste reeks zaterdagavondshows, de eerste voor RTL sinds hij afscheid nam van de NPO. Zoek de verschillen? Nou nee. Het concept kennen we en is nog steeds eenvoudig: stuur een wens in voor een ander, en Team De Leeuw kijkt wat er kan. Waarbij er vrijwel altijd een addertje onder het gras zit: de aanvragers krijgen nooit zo maar wat ze willen, maar weten dat ze een paar grappen moet incasseren of rare opdrachten moeten uitvoeren.
Giechelend geeft iedereen zich over aan het gekkenhuis. Go with the flow. Je gaat eigenlijk alleen af wanneer je grappiger probeert te zijn dan De Leeuw.
Ook ik kan me goed overgeven aan die lol, omdat ik besef dat mijn gezicht ongeveer de hele show door in de lachstand staat. En dat lijkt me gezond. Wat verzint die malloot nu weer? Met hoeveel energie krijgt hij breiende types aan het schapenscheren, doneren mensen de sokken die ze aanhebben, vertellen gescheiden vrouwen meer dan ze van plan waren. Het gaat vaak nergens over. En o wat is dat lekker.
Hoogtepunten in de eerste aflevering: de seniore krantenbezorger die 's ochtends vroeg, tijdens zijn ronde, een aubade kreeg van De Leeuw en zijn muzikanten, dat allemaal best aardig vond maar liever zijn kranten op tijd bezorgde. Met een hilarische onverstoorbaarheid. Een meisje dat hoopte dat haar lieve vriend Richard - met verminkte hand, een arbeidsongeval - eens in het publiek mag zitten bij Veronica Inside. Niet bepaald Paul de Leeuws vrienden daar bij dat programma, vanwege lompe uitlatingen van Johan Derksen over homo's. Maar voor het goede doel begroef iedereen de strijdbijl.
Even leek De Leeuw bij deze Richard zelf de mist in te gaan, door te vragen naar diens achtergrond - 'oh Surinaams, dat zie je helemaal niet' - maar het was slechts een onhandig bruggetje naar een filmpje met een verre Surinaamse oma, dat Richard tot tranen roerde. Toen er ook nog vliegtickets naar Paramaribo uit de hoge hoed kwamen kon je mij ook opdweilen.
Het slotakkoord was op-en-top Nederlands bizar. Een keurige mevrouw vertelde dat ze niet lang meer heeft, maar dat haar leven goed was en ze daarom een vrolijke uitvaart wil. Of ze al eens kon oefenen, in een grote kist, ruim genoeg zodat gasten straks selfies met de overledene kunnen maken, lekker modern? Dus daar lag ze in haar kist, op de schouders van de swingende Surinaamse draaggroep Wi Kan Doe, zich bijna dood te lachen. Wat ze zelf vast een prima einde had gevonden.
Zondagochtend, als ik dit stukje tik, is de hilariteit weer voorbij. Met een schuin oog houd ik de online petitie 'Revoke article 50' in de gaten, van Britten die in de EU willen blijven. Net schoot hij over de 6 miljoen handtekeningen. Zal ik geheel frauduleus meetekenen, als ware ich ein Brittanier? Nee, ze moeten dit op eigen kracht uitvechten. Maar als ik ook een wens mocht indienen, dan wist ik het wel.