Soms gaat het gegraai naar emoties een brug te ver. Soms niet.
Iedereen doet maar een graai naar onze emoties deze dagen. En ik zit toch al daas op de bank met verstopte neus en vol hoofd. Briljante timing. De helft van de boodschappen nog niet in huis, de kerstboom nog kaal. En nog zoveel werk te doen. Het enige voordeel dat ik bij dit nadeel kan bedenken is dat het met al die tissues een beetje op een witte kerst lijkt.
Maar over dat gepeur in gevoelens. Neem de kerstcommercial van supermarktketen Plus. Toen ik die voor het eerst zag, schoot ik spontaan vol. Dat had ik niet zien aankomen, dat die mooie moeder in de keuken met haar dochter niet echt was, maar een geestverschijning. Kedeng. Hoe het brok in mijn keel moet uitmonden in een gang naar de Plus, is evenwel niet duidelijk. Ik werd eerder boos: blijf met je commerciële belangen uit mijn rouwcentrum. Een gezonde reactie, lijkt me. Als de stap van tranentrekken naar portemonnee trekken zo simpel was, dan zaten we alleen nog maar wenend voor de Ster.
'Liefde is...' met Sophie Hilbrand was ook pittig, donderdag. De montage van dit nieuwe praten-over-liefde-programma vroeg veel van het geduld van de kijker: was die Lieke - ze verliet man en vier kinderen vanwege een heftige affaire - nou écht zo'n keiharde tante of kwam er nog een aap uit de mouw? Zoals deze vrouw vertelde over het machtige gevoel dat je de zaak gewoon zomaar kunt bedonderen: het waren adembenemende fragmenten, waarbij je je afvroeg waarom iemand zo eerlijk zou willen zijn over haar oneerlijkheid. Op het eind bleek dat daar inderdaad een reden voor was: Lieke was weer terug bij haar gezin. Man Ronald had namelijk besloten dat het minder pijnlijk was om haar te vergeven, dan om haar te moeten missen. Is dat nou liefde, of niet? Ik was in ieder geval weer een paar zakdoeken verder.
Maar het programma dat me écht overviel, kwam uit een heel andere hoek. Niks menselijk leed of liefdesdrama's, maar een Britse documentaire over briljante kerels en hun uitdaging: de bouw van het viaduct van Millau. Deze film uit 2016 werd uitgezonden bij RTLZ en het avontuur dat hij laat zien is van zo'n schoonheid en zo spannend, dat je zelf van beton of staal moet zijn wil je niet worden geraakt.
De opdracht was duidelijk. Er moest een viaduct komen om iedereen te verlossen van de eindeloze files bij het kleine plaatsje Millau, op de route tussen tussen Clermont-Ferrand en Béziers. De simpelste oplossing? Het bouwen van de grootste en hoogste tuibrug van de wereld. Een immens avontuur, waaraan een team van een paar honderd man op een dag gewoon is begonnen. Ach ja, wat gaten in de grond, betonfundaties storten en dan omhoog werken.
Zo stoer willen de betrokken bouwers nu althans overkomen, voor de camera. Maar hun fonkelende ogen verraden hen, dit was een bovenmenselijk project. Neem alleen al het werken op meer dan driehonderd meter hoogte: als kijker word je al duizelig bij de beelden. Of het naar elkaar toeschuiven van de brugdelen, waarbij maar ruimte was voor een enkel centimetertje speling. Het zweet stond me in de handen.
En dat terwijl ik heus weet dat het goed is gekomen met dat viaduct: deze zomer reed ik er nog overheen. De volgende keer doe ik het met veel meer ongeloof.