Geloven in elkaar

Een geluk bij het ongeluk dat de serie Scheefgroei niet staccato wordt uitgestort, zoals ook collega Bos al aanvoelde. De afleveringen met Jeroen Pauw en Sander Heijne over de vraag 'is Nederland voor iedereen wel even gaaf?' zouden zes werkdagen achterelkaar op ons worden afgevuurd. Maar omdat Op1deze week tochniet met kerstreces ging, vult Scheefgroei nu allerlei hoekjes en gaatjes in het programmaschema. Als een orkaan met windkracht twaalf die uiteindelijk afgezwakt de kust bereikt.

De aflevering over de kansenongelijkheid in het onderwijs vormde dinsdag de aftrap en de zorgelijke boodschap - dat wie voor een dubbeltje wordt geboren ook in Nederland nog steeds moeite heeft een kwartje te worden - maakte de donkere dagen voor de kerst er niet lichter op. Toch hield ik aan het praatprogramma een warm gevoel over en dat kwam door de heldere Yasin Yaylali. Een ster aan het onderwijsfirmament.

Yaylali illustreerde hoe wij mensjes het beste gedijen: door aandacht te hebben voor elkaar. Zelf vergeet hij nooit de VMBO-leraar die hem zei: 'Jij moet naar een andere school, jij hebt meer in je mars'. En zo geschiede. Yaylali is nu zelf docent op een VMBO en probeert op zijn beurt de potentie in zijn leerlingen te ontdekken. "Ze hebben nodig dat je ze zíet. En dat je zegt: jij kan dat gewoon, jij kan dat halen."

Jeroen Pauw stond erbij stil: "Een losse opmerking kan zoveel betekenen voor de toekomst van een kind." Yaylali: "Als volwassenen al gevoelig zijn voor een compliment moet je zeker niet tegen een kind zeggen: jij kan dit niet, jij bent hier niet goed in. Dan beschadig je ze."

Ik ga er werk van maken de komende kerst. Aardige dingen zeggen. Stimulerende opmerkingen maken. Geloven in de mogelijkheden. Van jong en van oud, en misschien ook van ons land. Want dat krijgt maar weinig schouderklopjes de laatste tijd. Nou ja, je hoort nog wel eens dat Nederland het braafste jongetje van de klas is, maar ook dat is meestal negatief bedoeld.

Behulpzaam om positief te blijven over ons land is het gesprek op het journalistieke platform De Correspondent met de voormalig secretaris-generaal van VWS, Erik Gerritsen. Het gaat over de aanpak van de coronacrisis, of kritiek zoals 'amateurisme, paniekvoetbal en onkunde' wel zo terecht is. De waarschuwing bij het stuk deed me meteen al lachen: "Opgepast, misschien word je er wat milder door".

Gerritsen stelt dat het beste wat een overheid kan doen in een crisis als deze nooit genoeg is.

"Maar als je dan toch pist tegen de overheid, pis dan een beetje raak - met een reëel beeld van wat de overheid is en kan." Volgens Gerritsen gebeurt dat niet: "Het fundamentele probleem is de fictie van 'de almachtige overheid', het idee van één man die de baas is, of zou moeten zijn, of niet is, dat schept een lekker overzichtelijke wereld. Maar de echte wereld is niet zo."

Ook stoort hem de neiging om in het handelen van de overheid continue slechte intenties te zien. "Alsof er ook maar één minister, ambtenaar of GGD-directeur 's ochtends opstaat met de gedachte 'hoe ga ik er vandaag weer eens een zooitje van maken'."

"Moge de nuance terugkomen in Nederland", reageert een dankbare lezer onder het stuk. Inderdaad: die sijt wellecome. En Gerritsen lijkt me een fijne kerstgast, voor Op1 deze dagen. 

<<<gamechangers                                                                               Knoop & Busje>>>