Geen vlieg kwaad kunnen doen. Maar wel hup een kippetje in de pan.
Een vrouw staat in een slachthuis, bij de executieplek. Ze wil weten wat erbij komt kijken, bij het produceren van al dat vlees waar ze zo dol op is. Het rund dat eraan moet geloven zet redelijk rustig zijn laatste stappen. De camera focust op het blonde, meisjesachtige gezicht van de toeschouwster. Dit was haar eigen idee, maar per saldo durft ze niet te kijken hoe het brave dier een pen in de kop geschoten krijgt. Let op, voordat u nu denkt 'niets voor mij zo'n bloedige film': 'Vleesverlangen' is bij tijd en wijle ook een zeer grappige en zelfs erotische documentaire.
Heel subtiel van NPO3 om aan het eind van een warm Pinksterweekend vol walmende barbecues de docu 'Vleesverlangen' van Marijn Frank te herhalen. Hij stamt al uit 2015, was begin maart ook op de buis, maar de film zit zo vol food for thought dat hij nog wel vaker kan worden geprogrammeerd. Dit is verplichte kost voor vleeseters: hij laat je nadenken over wat er in jouw naam is gebeurd, wanneer je weer eens achteloos een pakje salami en wat kipfilets in je karretje gooit.
Niet dat 'Vleesverlangen' gaat over misstanden in de vleessector. Het slachthuis dat erin voorkomt is juist van een natuurslager die alleen met biologisch vlees werkt. Nee, het is eerder een film over de misstanden in je eigen hoofd. Terwijl je 'nog geen vlieg kwaad kan doen', worden in jouw opdracht wel grote, lieve dieren geslacht. Terwijl je wéét dat minder vlees beter is voor het milieu en je lijf, gooi je net zo gemakkelijk weer een kippetje in de pan. Terwijl je weet dat het eigenlijk niet kan, ben je blij met een kiloprijs onder de tien euro.
Filmmaakster Marijn zit dan ook terecht steeds op de bank bij psychotherapeute Eileen van Essen. 'Hoe kan ik nou toch vergeten dat alle vlees van dieren komt?', vraagt ze zich af. Door haar tv-werk voor 'De Keuringdienst van Waarde' weet Marijn als geen ander wat er speelt in de vleesindustrie, en ook hoe absurd het is dat de landbouw steeds meer opereert als producent van veevoer. Marijns ouders waren nota bene macrobiotische vegetariërs, zoals ze het omschrijft. "Vlees eten is iets voor mensen die niet nadenken", zei haar moeder altijd.
En toch gaat Marijns vleselijke liefde heel ver. Want wanneer deze jonge moeder haar reflexen laat testen in een verslavingskliniek (!) blijken haar hersens nog heftiger te reageren op foto's van vlees dan op plaatjes met seks. En niet dat ze geen warmbloedige vrouw is: wanneer Marijn de aantrekkelijke chef Joris Bijdendijk ontmoet en ziet met hoeveel aandacht hij een ribstuk inzout en het vlees van een jonge koe bevoelt, laat ze haar fantasie de vrije loop. Ik verklap niets, maar als u eens creatief wilt zijn met plakjes rosbief? Bekijk deze film.
Maar vooral ook als u nieuwsgierig bent naar het antwoord op de grote vragen die Marijn zich stelt. De eerste: als ik zelf eens een koe dood, verandert dat dan iets in mijn vleesverlangen? De tweede: ben ik hypocriet dat ik mijn dochtertje vegetarisch opvoed ('ik wil haar niet verpesten') terwijl ik zelf vlees eet? Prikkelende kwesties: Marijn Frank toont onverbloemd de rauwe realiteit in haar hersenpan. En bij mij pruttelt die nu ook.