Geen Downton Abbey, wel een feest voor het oog.
'Moet je nou toch zien, wat een prácht van een driekwartmouw'. Mijn nieuwe buurman, een modegevoelige meneer van 75, wees mij op 'A place to call home'. Een liefdevol gemaakte soap bij Omroep Max die zich afspeelt in het Australië van de jaren vijftig. Deze week ging het vierde seizoen van start, op het onmogelijke tijdstip van kwart voor zes 's middags. De kijkcijfers zijn dan ook laag. Maar het kijkgenot hoog.
In het begin duizelde het me natuurlijk wel. Wie is wie? En vooral: wie houdt van wie, al dan niet in het geniep? Ik zal u even bijpraten. Politicus George, stamhouder van de sjieke familie Bligh, is een verstandshuwelijk aangegaan met de in- en inslechte Regina terwijl hij eigenlijk houdt van de linkse Sarah. Die net weduwe is geworden, terwijl ze zwanger is van George. Diens zoon James is ook ongelukkig getrouwd want eigenlijk homo, net als stiekem zijn opa was. Oma begrijpt daarom alles. De zus van James is in feite de dochter van zijn ongetrouwde tante maar dat houden we stil om een schandaal te voorkomen. Verder zijn er onnozele dienstmeisjes te over, gaan er steeds schoolmeesters en -juffen dood en blijken veel boeren heren en veel heren boeren.
Maar eigenlijk ziet mijn buurman een heel andere soap dan ik. Het gaat hem om de kleding. Toen Regina haar man drogeerde om hem te verleiden het huwelijk te consummeren, klonk het bijvoorbeeld: "Oh, wat een schitterende peignoir, zo mooi geplooid." Als kleindochter een schurk ontmoet: "Kijk, de 'New Look' leidde in Australië tot kortere rokken dan in Europa." Wanneer de mooie dorpsdokter zijn ronde maakt: "Ze overdrijven met al die hoedjes: het is wél de jaren vijftig hoor, hoe hadden al die arme mensen dat moeten betalen?"
Gelukkig heerst er onverdeelde tevredenheid over de uitgebreide kus- en liefdesscènes van James en zijn geheime minnaar. "Goed van die macho Australiërs. En mooie gespierde borstkassen ook." Maar die wollen blauwe zwembroeken met wit ceintuurtje waren volgens buurman wel weer 'meer jaren dertig dan jaren vijftig'.
Kortom: 'A place to call home' is niet zo perfect als 'Downton Abbey' waarbij je je echt aan niets hoeft te ergeren, maar esthetisch gezien is het toch verantwoord kijkgenot. En mocht u vanavond eens gaan kijken, wees voorbereid op vuurwerk: ik vermoed dat oma tijdens een diner met de Australische minister-president de verkrachter van haar dochter voor schut gaat zetten. Smullen!
Meteen na 'A place to call home' volgt trouwens een keiharde overgang naar de Nederlandse realiteit van alledag met 'BinnensteBuiten'. Een aardig huis-tuin-en-keukenprogramma zonder dienstmeisjes of heren met hoeden. Tenzij we de baret van keukenprins Alain Caron meetellen. Maar ook naar dit programma kan je met plezier en verwondering blijven kijken, als je maar niet te allergisch bent voor boeddhabeelden, smoothies of 'karakteristieke details'. Neem je die voor lief dan moet je toch concluderen dat achter veel Nederlandse voordeuren erg prettig wordt geleefd.
En dat terwijl volgens het Journaal het gemiddelde loonstrookje achterblijft bij de economische groei. In 'BinnensteBuiten' kan het vaak al niet op.