Geef mij maar Sinterjan
U kunt het als Trouwlezer - mooie bijlage! - dit weekend niet hebben gemist: de derde reeks van 'The Crown' is gelanceerd. En de stof voor de schrijvers van die Netflix-serie blijft maar doorkomen. Prins Andrew gezien?
Hij legde zaterdag voor de BBC-camera uit dat hij dom is, maar verder onschuldig. Ja, hij had zijn vriendschap met Jeffrey Epsteinmoeten verbreken toen diens seksuele escapades met te jonge meisjes bloot werden gelegd. Maar nee, tijdens de gezellig logeerpartijen bij deze grootverbruiker heeft de prins zelf allenig braaf met de handen boven de dekens schaapjes liggen tellen.
Daar zit je dan als kijker, met al je amateur-psychologische kennis te loeren of de bewegingen van zijn ogen en handen en voeten bevestigen wat hij zegt, of dat Andrew glashard zit te liegen. De uitdrukking 'van de prins geen kwaad weten' is weer afgestoft. Maar het voelt niet zo.
Ook een vreemd gevoel geeft kijken naar de Sinterklaasintocht tegenwoordig. Zaterdag een stukje gezien, maar wat is het minder leuk nu dit kinderfeest een zwartwit slagveld is geworden. Zelfs kijken naar zo'n intocht voelt als een morele test. Wie of wat brengt de camera in beeld, zijn alle kleuren in balans? Ik neig ernaar maar eens een paar jaar over te slaan, als een staakt-het-vuren uitblijft. Had Sinterklaas maar echt gezag, dan kon hij een uitspraak doen.
Na het verslag van de intocht werden wat programma's herhaald. En daar verscheen een onbetwiste goedheiligman: Jan Slagter, in 'MAX maakt mogelijk'. De omroepbaas bezoekt hierin mensen in binnen- en buitenland die écht een geschenk verdienen: wat bestaat er toch een onvoorstelbaar leed onder ouderen in onze welvarende westerse wereld.
Neem het portretje van Ans Noorlander, in Bergen op Zoom. Ze zit in een rolstoel, broodmager na kanker en door anorexia. Ans' vrouw overleed twee jaar terug, maar gelukkig is er een andere mantelzorger: Ans' piepende en krakende moeder Jeanne, 90 jaar oud! Iedere dag stiefelt het besje naar haar toch ook al bejaarde dochter, die ze nog steeds Hans noemt. Want ooit was het haar zoon en het vitalootje krijgt de gewoonte er moeilijk uit. Met natte ogen hoorde ik haar vertellen dat het het geloof is, dat haar op de been houdt in dit zware leven. Jeanne is katholiek, maar helaas zit naar de grote Onze-Lieve-Vrouw-van-Lourdeskerk gaan er niet meer in.
Of toch wel? Daar verscheen Sinterjan en die breekt zelfs kerkdeuren open. En zo konden op een apocrief tijdstip moeders, Ans en Jan samen met meneer pastoor in alle rust het Ave Maria zingen bij de nagebouwde Lourdes-grot in de kerk. En ontving Jeanne de belofte dat ze op ieder moment een taxi mag bellen om ter kerke te gaan, op kosten van MAX maakt mogelijk.
De tranen biggelden nu echt over mijn wangen en toen moest de reportage over arme ouderen in Albanië nog komen. Zieke mensen die in lekkende krotten op oude vodden liggen te creperen. Oude knakkers, blind omdat de simpele staaroperatie te kostbaar is. Bejaarde vrouwen die in vuilnisbakken zoeken naar lege blikjes, om te verkopen voor een beetje eten.
Vrijwel ieders levenseinde is rafelig, maar deze taferelen zijn ronduit beschamend. Gelukkig dat de ouderenomroep soms voorbij ons heerlijke wereldje kijkt.