Floortje Dessing onderweg tussen interessant en irritant
Ze is weer op pad, Neerlands geliefdste maker van reistelevisie, Floortje Dessing. Met Nepal als einddoel in Floortje gaat mee. Vreest niet: het vliegtuig blijft aan de grond, Dessing reist keurig 7000 kilometer met een grote terreinwagen. En een stukkie met de boot, vanaf de Perzische golf naar India.
De invalshoek tijdens de maandenlange tocht is de manier waarop wij omgaan met dieren. En daarom reist Floortje met Jasper Doest, de prijswinnende fotograaf die het samenleven van mens en dier tot zijn specialisme heeft gemaakt.
Waarom je dit thema niet gewoon in eigen land zou bestuderen, is een kanttekening die Jasper en Floortje meteen in het begin zelf probeerden te pareren in een tête-à-tête. Want ja toch, Nederland biedt zelf inspiratie genoeg voor een serie over de rechten van het dier, de verdeling van de leefruimte, grenzen aan de groei.
Als flinterdun excuus voor hun lange reis gaven de makers aan dat rondkijken in de wereld helpt om met een frisse blik naar onze Nederlandse omgang met dieren te kunnen kijken. "We hebben zo snel onze mening klaar", werd gezegd.
Het klonk niet erg overtuigend. En de eerste aflevering donderdag bood weinig verrassing.
Binnen een paar minuten zaten Floortje en Jasper al helemaal in Roemenië, waarna meer dan veertig minuten lang met tragische beelden en dito muziek werd stilgestaan bij het leed van beren achter tralies. Een enkel dier in een erbarmelijk hok bij een particulier, verder zagen we vooral liefdevol verzorgde beesten achter de hekken van het berenopvangcentrum van Cristina.
Het emotionele en morele kader was al snel duidelijk. Roemenië heeft een lange historie van het hardvochtig exploiteren van beren in circussen en op de kermis, en ook zijn er nog altijd stoere mannen die graag op beren jagen voor de sport. Zo werd in 2021 de grootste Roemeense beer Arthur doodgeschoten, zonder vergunning of reden, vermoedelijk door een Liechtensteiner prins.
Gelukkig is inmiddels de wetgeving in Roemenië aangepast in het voordeel van de beer en is er een vrouw als Cristina die er haar levenswerk van maakt om mishandelde beren een gelukkige oude dag te geven.
Mooi, maar het werd een wel erg langdradig verslag, met veel sneue beelden. Ideaal voor wie met een doos tissues op de bank wil zitten snotteren om zielige beren in een ver land, maar ik miste een tegenwicht voor al die emoties. Uiteraard mag je dieren niet mishandelen, maar kunnen mens en beer in het huidige Europa nog wel ergens samenleven in dezelfde mate van vrijheid? Zouden wij mensen bereid zijn een deel van ons territorium terug te geven?
Lichtelijk geïrriteerd begon ik te googelen op die damherten in ons eigen Friesland, die met afschieten worden bedreigd omdat zíj́ zo gevaarlijk zijn wanneer wij in onze heilige koe van hot naar haar racen. En las berichten over het enthousiasme van de wolf, die uiteindelijk vast de minst welkome asielzoeker in ons land wordt. O, wat erg als de tijger uitsterft daar in Verweggistan, maar liever geen wilde beesten in mijn achtertuin.
En plotseling schoot ik in de lach: gebeurde hier nou precies wat Dessing en Doest willen bereiken? Dat ik met frisse blik naar ons eigen land kijk? Wie weet. Maar toch hoop ik dat de volgende afleveringen zelf al wat beschouwender worden.
<<<Roald Dahl rampen en geld>>>