En van je hela hola
Lief dat Trouw donderdag de voorpagina wijdde aan het bieden van perspectief in deze chagrijnig makende tijd. Op de achterpagina voeg ik er graag een advies aantoe: blijf baas over je afstandsbediening. Net als bij het mondkapje geldt dat verkeerd gebruik ervan je welzijn kan schaden.
Oftewel, ik snap de mensen heel goed die momenteel in de loop van de avond denken: ik zet die onruststoker op tijd uit, en wacht rustig af tot de deskundigen het eens zijn. En de discussies voorbij. Juist als je een brave burger wil zijn, is het getetter in de tokshows over de maatregelen gekmakend. Zonder dat de tv-makers er per se iets aan kunnen doen; iedereen weet dat de feitenkennis nog altijd mager is en het coronabeleid wordt gemaakt waar je bij bent.
Mondkapje af of mondkapje op is natuurlijk een van de grootste frustraties. Ik voelde zeer mee met actrice Olga Zuiderhoek, die afgelopen vrijdag in 'Op1' smeekte die dingen verplicht te stellen. "Omdat je dan iets kan doen tegen dat virus. Je staat zo machteloos, geef me in godsnaam een opdracht", zei ze. Het deed denken aan die scène in Jane Austens 'Sense and Sensibility', waarin de verliefde kolonel Brandon onmachtig naast het bed van zijn zieke Marianne staat. En dolblij is met het verzoek op zijn paard te springen om de moeder van het meisje te halen. 'Eindelijk, eindelijk kan ik iets dóen.'
Begrijpelijk ook de uitbarsting van Sanne Wallis de Vries, woensdag bij Op1. Ze kapte Joop van den Ende nogal lomp af, toen deze in zijn bekende vader-des-vaderlandsstijl vertelde over de situatie in zijn theaters. Cabaretière Wallis de Vries kon zijn rustige toon niet aanhoren: haar chaotische praktijk is dat ze tot op het laatste moment niet weet of ze kan optreden, omdat overal twijfel heerst hoe de nieuwe maatregelen te interpreteren.
Zelf stijgt mijn bloeddruk vooral bij die gratuite beweringen dat mondkapjesplicht nonchalant zou maken. Het dedain waarmee zo'n OMT-lid Andreas Voss - ook woensdag bij Op1 - stelt dat we na twee weken kapjes dragen het afstandhouden aan onze laars zullen lappen. De mensen die ik ken in Frankrijk - waar je in iedere winkel verplicht een maskertje opzet - spreken over een tegenovergestelde ervaring: door die onhandige dingen blijf je je er juist van bewust dat er iets ernstigs gaande is in de maatschappij, ze geven het virus zichtbaarheid. En trouwens, wat is er mis met twee weken goed gedrag?
O. Zucht. Nou ga ik het dus ook doen, gefrustreerd meepraten. Terwijl ik hier eigenlijk een simpel blij stukje van plan was, over het warme gesprek dat 'De Vooravond' had met Frits Spits. Zaterdag begint de Week van het Nederlands en Spits wees ons op de schoonheid van veel Nederlandse liedteksten. Hij liet luisteren naar 'Ze mag hem hebben' van Annie M.G. Schmidt en naar een mooi nummer van het Vlaamse duo Comme il faut. Medegast cabaretier Guido Weijers vergat even zijn eigen misère - qua optreden in coronatijd - en citeerde Acda en De Munnik: 'Als je bij me weggaat, mag ik dan met je mee?'
Meer mensen haakten in, er werd gelachen en genoten. Want er gebeurde weer eens iets verheffends door te praten over iets dat we wél beheersen, het Nederlands. "We hebben Frits Spits hier vaker nodig aan tafel", zei Fidan Ekiz.
Doe maar, het helpt.