En de klok tikt door
O schande. Donderdagavond vooral zitten tetteren met de familie, in plaats van braaf voor de tv te zitten vanwege mijn schrijfdienst 's anderendaags. In de nachtelijke uren plichtsgetrouw alles ingehaald. En kijk, onze borrelpraat bleek uitstekend op thema te zijn geweest. Mooi dat Shell-vonnis, dat zal ze leren, de viespeuken! En wat heerlijk voor broer en schoonzus dat ze een weekje naar Bonaire kunnen in juni!
Het rechterlijk vonnis, dat Shell veel sneller zijn C02-uitstoot moet terugbrengen, gaat voor een domino-effect zorgen, wisten ook wij thuis. En proost! Maar aan het eind van de avond zag ik het ontnuchterende gesprek terug dat Nieuwsuur had met voormalig Shell-directeur Jeroen van der Veer. Wanneer er minder Shell-pompen langs de snelweg staan, gaan we dan ook minder tanken? vroeg de oude baas zich af. Nee, dan rijden we een deurtje verder, gokt hij. Net zoals KLM gewoon een andere kerosineboer zal zoeken mocht Shell nee gaan verkopen.
Is dit puur verdedigend en een beetje sneu gepraat van iemand van de oude garde, die suggereert dat inkrimpen de enige optie is die Shell nu heeft? Hoe dan ook, in het gesprek kwam niet aan bod dat wij consumenten zelf een steentje zullen bijdragen, door uit eigener beweging ons fossiele consumptiepatroon nu ook sneller af te bouwen. Zie de dubbele tong in mijn eigen familiekring: wél tegen dat slechte Shell zijn, maar tegelijkertijd een vliegticket naar de Antillen boeken omdat je er echt even uit moet.
Dit soort menselijke tegenstrijdigheid is ook mij niet vreemd, maar ik ben wel voor deze stelling: laten we het toerisme naar kwetsbare natuurgebieden per direct verbieden. Waarom zouden we zelf met onze lullige cameraatjes en enorme voetafdrukken door de wereld van de dieren en de planten blijven denderen, terwijl we de eliteploegen van David Attenborough hebben? Zo intens mooi als zij de wereld bij ons thuis weten te brengen, daar kan geen eigen waarneming tegenop.
A Perfect Planet heet de nieuwste natuurserie waar Attenborough zijn naam aan verbindt en die nu door de EO wordt uitgezonden. Hij is mooi. Of beter: gruwelijk mooi. Bij alle schitterende beelden tikt op de achtergrond permanent de klok: nog even beste mensen, en dit bestaat allemaal niet meer.
Donderdag ging het over het belang van een stabiel klimaat: voor onze manier van leven moet het niet veel kouder, heter, natter of droger worden dan het nu ongeveer is. A Perfect Planet laat zien dat het voor dieren precies zo is. Miljoenen palmvleerhonden weten precies wanneer in Zambia het fruit rijp is en ze op reis moeten. De arrauschildpad weet wanneer ze haar eieren moet leggen langs de rivieren in Zuid-Amerika: ruim voordat de grote regens vallen, zodat de jonkies niet zullen verdrinken in het nest. De laatste wilde kamelen overleven de ijskoude winters in de gortdroge Gobiwoestijn dankzij de sneeuw die de wind meebrengt uit Siberië. Moet die sneeuw er wel zijn natuurlijk
Permanent voel je de bui hangen. Alles draait op deze aardkloot om timing en stabiliteit. En als de afgelopen tienduizend jaar de gemiddelde temperatuur slechts met een graad is veranderd - zoals het programma stelt - wat gebeurt er dan als we eind deze eeuw vijf graden in de plus staan?
Daar moet je niet aan denken. Maar dus juist wel.