Eerst nog domweg gelukkig mee met Janny en André
Weer thuis na een schier schermloze vakantieperiode, waarin een strakblauwe lucht mijn belangrijkste medium was. Hij gaf iedere dag hetzelfde nieuwsbericht door: dit wordt een zorgeloos zonnige dag. Het verveelde geen moment.
Maar nu weer aan de bak. Het is het zondagochtend en ik haal de deuren van mijn mediacircus van het slot. Hoe ga ik de wereld zien? Nog weinig beelden uit Afghanistan bekeken. Stiekem ben ik blij met de timing van mijn zomerpauze, dat ik de horror uit Kaboel kon laten passeren. Aan het strand, kop in het zand. Ik weet het, je hoort je ogen niet af te wenden, maar het voelde als ramptoerisme om vanuit mijn vredige vakantieplekje te gaan zitten kijken naar de wanhoop van doodsbange mensen die vastlopen in het prikkeldraad.
En, deze beeldachterstand loop ik vast nog wel in.
Ik lees wie er straks in Buitenhof zitten. Voelt ook als een te harde overgang. Er komt een Italiaanse journalist met de stelling dat Nederland het rottend hart van Europa is, duidend op ons wanbeleid inzake de drugscriminaliteit. Het rottend hart van Europa. Ik heb net in Het Parool een misselijkmakend artikel gelezen over het grote Eris-liquidiatieproces dat deze week in de Amsterdamse rechtbankbunker begint en heb ook hier nog even geen zin in. Ik wil me nog een dagje zonnig en bruin voelen. Nog niet gaan schilferen.
Moet je natuurlijk niet blijven plakken op de site van omroep PowNed, met ontluisterende reportages over scheldpartijen tijdens het protest in Amsterdam tegen anti-homogeweld. Of tijdens de demonstratie in Harskamp. Het leek wel een gevalletje hersenspoeling daar, zoals meerdere boze bewoners precies dezelfde onzin uitkraamden over dat je Afghaanse vluchtelingen moet vergelijken met NSB'ers die hun land verraden.
Gauw een stukje teruggekeken van Govert naar de oorsprong van de mens, de serie van wetenschapsjournalist Schilling over de geschiedenis van de mensheid. Het heeft iets rustgevends dat er al geregeld menselijke soorten zijn verdwenen. Maar dat het leven doorgaat.
De beste manier om het zomers gevoel nog even vast te houden is kijken naar André van Duin en Janny van der Heijden, zo blijkt. Ik val in de herhaling van de eerste nieuwe aflevering van Denkend aan Holland en ben meteen weer verkocht. Hoe doen die twee dat toch? Ze nemen je mee in hun scheepje over de Nederlandse waterwegen en direct wordt je kijk op Nederland mild. Wat kent dit rottend hart van Europa nog adembenemende stukjes fraai landschap, zoals in de Zaanstreek.
Het zou trouwens geen straf zijn als de camera alleen de wereld ín het bootje registreerde, met al z'n gepruttel. Zo'n Van Duin, die zegt: "En lekker ook, die koffiegeuren door de boot heen", als hint aan zijn vaargenote dat een bakkie er wel in zou gaan. Die dat dan goedlachs gaat zetten. Hij lijkt alles tegen Van der Heijden te kunnen zeggen ('zelfs jij had nog gepast tussen de bodem van de brug en de bovenkant van de boot' ), zij moet alleen maar giechelen.
Morgen ga ik zeker weer kijken als deze vrolijke mensen door de Drechtsteden en de Biesbosch varen. Op een scheepje dat is vernoemd naar Pollux, de helderste ster in het sterrenbeeld Tweelingen.
Heel toepasselijk, want stralende gelijkgestemde zielen, dat is de kern van dit televisiegenot.