Een ramp die geen ramp wilde worden. En eentje die groot genoeg is
O dear, drie grote sociale netwerken gingen maandagavond op zwart. Ons landje leek er vooral om te giechelen. Het was ook grappig om in de tv-journaals mensen te horen klagen over dat ze nu onbereikbaar waren, terwijl ze in dezelfde ademtocht vertelden dat ze wel konden sms'en en bellen. Hoe onnozel wil je zijn?
De papieren krant wijdde dinsdagochtend maar een klein berichtje aan dit wereldleed. Begrijpelijk, maar als altijd was ik gecharmeerd van Hart van Nederland (SBS6). De actualiteitenrubriek die de focus heeft op de menselijke maat der dingen, niet als uitzondering of verzetje, maar gewoon als journalistiek uitgangspunt. En dus de straat op ging om serieus de gedupeerde Nederlander te interviewen. We konden gerust zijn: voor de normale social mediagebruiker liet de ramp zich samenvatten als 'dan ga ik maar even naar Youtube'.
Zie de mens. Joris Linssen gaf maandag in een van de programma's rond 70 jaar televisie - over persoonlijke verhalen - een mooie definitie van wat human interest is: "Als je het grote nieuws klein maakt en het kleine nieuws groot".
Het ging over de kracht van Hello Goodbye, waarin Linssen praat met 'zo maar' mensen. Een ontroerend stukje tv-geschiedenis kwam voorbij, waarin Linssen een jongen aansprak die op Schiphol op zijn moeder stond te wachten. Open en onbevreesd vertelde de jongen hoe hij dit leven was begonnen als meisje. En hoe dankbaar hij zijn moeder was, die hem steunde in zijn ingewikkelde bestaan.
Een mooi voorbeeld van klein nieuws groot maken: wie deze fijne moeder en zoon zag zal het fenomeen van in een verkeerd lichaam geboren zijn nooit meer kunnen afdoen als bizar, of een modegril.
Zelf ben ik momenteel wel een beetje vreemd bezig. Ik kan mijn ogen niet afhouden van de livestream van TV Canarias. Permanent geeft de zender de beelden door die vaste camera's op eerbiedige afstand maken van de bulderende vulkaan Cumbre Vieja op La Palma. Het verwoestende schouwspel is hypnotiserend.
Ik kijk via YouTube, altijd samen met duizenden anderen. Het indrukwekkendst zijn de donkere nachten, dan zie je de spetterende vuurtongen het best. Maar overdag zie je dan weer beter hoe de brokstukken lavasteen door de lucht slingeren. Het gaat maar door en door en door.
En ik erken dat er een rare kronkel in mijn hoofd zit, dat ik wil dat de vulkaan zal kalmeren en ook de mensen op het eiland rust krijgen, maar tegelijkertijd stiekem hoop getuige te worden van een sensationeel grote explosie.
Soms zie je de cameraman met een doekje de lens van de camera schoonvegen, de as en aanslag verwijderen. Zo'n actie krijgt steevast applaus in de zijlijn van het beeld, waar kijkers van over de hele wereld hun ei kwijt kunnen. Moderatoren waken er streng voor dat de chats alleen over de vulkaan gaan, en er geen polariserende discussies ontstaan. Zo worden commentaren waarin de vulkaanuitbarsting als straf van God wordt gezien meteen verwijderd.
Om de zoveel tijd roepen de beheerders van de site op om toch vooral een donatie te doen voor de mensen die alles zijn verloren. En dat zijn er nogal wat: in een balk onder in het scherm staat het bizarre symbooltje van een gebroken huisje met het getal 1046 erachter.
Doneren lijkt inderdaad een stuk realistischer dan bidden.