Een Passieweek vol helden en een actieve Linkse Kerk
"Toen zijn moeder hoorde dat een gendarme de plaats van een gijzelaar had ingenomen, herkende ze instinctief, bijna vleselijk haar zoon. Ze wist dat hij het was, al kon ze het nog niet weten." Precies in deze Passieweek een portret van een vrouw die moest zien hoe haar zoon zich opofferde. Geschilderd door de Franse president Macron bij de eredienst voor de vermoorde agent Arnaud Beltrame. Goed dat het NOS-journaal juist dit citaat uitzond: het past bij de trotse triestheid die door Frankrijk waart.
Beltrames daad had op een wrange manier ook een ander positief effect: we konden het deze week vooral over hem hebben en hoefden niet zo te focussen op de dader.
Kijkend naar hoe de medaille van het Légion d'Honneur op de kist van Beltrame werd gelegd, viel het me op dat wij westerlingen een held niet snel een martelaar zullen noemen. Beltrame stelde zijn leven in de waagschaal vanwege het principe dat de sterke de zwakke moet verdedigen. Maar het woord 'martelaar' past niet bij ons. Gebrek aan strijdlust voor dit soort waarden?
DWDD probeerde deze week nog met een 'Hoe heurt het tegenwoordig'-aflevering ons huidige normen-en-waardenstelsel te herijken. Als het begrip Linkse Kerk ooit van toepassing was dan dinsdag wel, met als voorganger Matthijs van Nieuwkerk die ons via een schrifttekst van Bob Dylan ('The times they are a-changin') gidste door het huidig tijdsgewricht.
Hink-stap-springend via #MeToo, Black Lives Matter, genderneutraliteit grab-'m-by the pussy, cowboy-en-indiaantje-spelen en de zwartepietdiscussie werd gekeken of we op weg zijn naar een betere wereld. Met een onderliggende angst voor de nieuwe keurigheid en het uitsterven van de Belgenmop.
Een heel bord vol, met aan de DWDD-tafel een keurige mix van man, vrouw, jong, oud, met en zonder migratieachtergrond. Toch kreeg ik niet het gevoel dat heel Nederland meesprak: de meeste tafelgenoten kwamen uit de media- en cultuursector. Ze spraken zo'n beetje dezelfde genuanceerde taal en van Matthijs van Nieuwkerk zelf hoef je al helemaal nooit boude uitspraken te verwachten.
De opvallendste opmerking kwam misschien nog wel van oud-minister Lilianne Ploumen, die de vaste ploeg van 'Voetbal Inside' omschreef als 'die vier overjarige mannen'. En hoewel de hele discussie vooral ging over lief zijn voor elkaar, nam niemand aanstoot aan deze omschrijving.
De witte Nederlandse man? Zie de nieuwe Belg.
Maar geen kwaad woord over de immer energieke Ploumen die in mijn boekje ook onder de H van heldin staat. Weet u nog, hoe ze in actie kwam toen Donald Trump de financiering schrapte van hulporganisaties voor veilige abortussen en seksuele hulp in arme landen? Ze haalde al honderden miljoenen euro's op voor haar actie 'She Decides'.
Oh, al die smart in de wereld. Deze Goede Vrijdag begon vannacht met een herhaling die je eigenlijk niet wilt zien, de film 'The man who mends women'. Over gynaecoloog Denis Mukwege die vele tienduizenden Congolese vrouwen en kinderen behandelde, gruwelijk verminkt door verkrachting en oorlogsgeweld.
Ook Mukwege kreeg de versierselen van het Légion d'Honneur, ook hij is een held om je op te focussen. Maar die daders, wie neemt hen in het vizier?