Een overdosis FvD. En ik kon al slecht naar Baudet luisteren
Nog steeds waart I.M. door mijn lijf. Wat een indringend passioneel portret van de liefde tussen Ischa Meijer en Connie Palmen schetst deze serie van Michiel van Erp: ik ben hem voor de tweede keer aan het bekijken. En inmiddels ook verslaafd aan de vijftiendelige podcastreeks Een dik uur Ischa (VPRO) die nog een ander verlangen aanwakkert. Een verlangen naar lange, inspirerende een-op-een interviews laat op de avond, met veel humor, en een herwaardering van dat doorzoeken van Ischa: waarom, waarom, waarom doe jij wat je doet?
Qua frequentie mogen we niet klagen over het aanbod aan avondlijke interviews. Op1 gaat bijna de hele week door, RTL bedient ons door de week met Beau of Jinek en op zondagavond staat vanaf nu ook Humberto Tan weer zijn mannetje in zijn talkshow Humberto. Maar gedenkwaardige, geconcentreerde gedachte-uitwisselingen zijn het zelden. Er is vaak zoveel haast. Vrijdag beëindigde de - ook nog eens zo onrustig bewegende - ondervrager Paul de Leeuw bijna iedere gesprek met een wat sneu klinkend 'we moeten afronden, we moeten helaas verder, we moeten door'.
Maar lieve schat, wij kijkers hebben 's avonds laat alle tijd, hoeven nergens meer naartoe hoor.
Zondagavond was het bij Op1 ook druk druk druk. Het was de beurt van WNL, met Welmoed Sijtsma en Jort Kelder. Aan tafel zaten Thierry Baudet (FVD) en zijn nieuwe rechterhand Wybren van Haga, en alleen al hun fysieke aanwezigheid beïnvloedde zichtbaar alle andere gasten. En vast ook de kijkers.
Met mijn eigen vermogen om naar Thierry Baudet te blijven luisteren ging het al nooit zo goed, maar ik haakte definitief af nadat ik een moeder over hem hoorde zeggen: "Wanneer mijn kinderen zo uit hun ogen kijken, dan weet ik dat ze liegen." Wat heeft het voor nut iemand uit te nodigen die bewust alternatieve feiten rondstrooit? Alles voor de kijkcijfers?
Aan tafel zat onder meer wetenschapper Rosanne Hertzberger, die rood van opwinding kleurde tot achter haar oren, onder meer toen de FvD-mannen beweerden dat de WHO heeft gezegd tegen lockdowns te zijn. Het werd al snel een heilloos welles-nietes.
Zappen naar Humberto Tan bracht de kijker helaas van de regen in de drup. Want daar zat Theo Hiddema, terugverlangend naar de schijnwerpers. Na een kort kluizenaarschap geeft de vertrokken FVD-man toch weer interviews, al zou dit dan echt een van der laatste kunnen zijn: Hiddema wil Nederland verlaten voor Andalusië. Waarom? "Iedereen zit hier in een morele dwangbuis, ligt onder een vergrootglas of hij innerlijk deugt, en bij welk kampo hij hoort en of hij veroordeeld of gekruisigd moet worden", klaagde de vermoeide advocaat. Hij wil nog een paar mooi strafzaken tot een eind breien en dan vertrekken, met zijn kat Bram. Tan liet het hem niet zo maar gaan, legde Hiddema het vuur flink aan de schenen wat betreft de reactie van de FvD-leiding op de foute appjes van de jongeren in de partij.
Een goed en pittig gesprek, maar wel wat veel FvD voor een avond. Oude Ischa-fragmenten lonkten. Bijvoorbeeld het humorvolle gehakketak met Gerard Cox, het uur met de mopperende Piet Vroon, het onvergetelijke gesprek met de ondeugende Annie M.G. Schmidt. Een nostalgische bui die heus wel weer over gaat, maar afgelopen zondag een fijne afleiding bood.