Een lekker potje zingen, minstens zo fijn als een lekker potje voetbal
Nogal een verschil, of je op vrijdagavond of op zaterdagavond om half negen afstemt op NPO1. Die eerste avond krijg je Anoniem geserveerd, een best bloedige misdaadserie van BNNVara die tot nu toe vooral bevreemdend is: is dit nou serieus of absurdistisch bedoeld? Maar zaterdags val je zorgeloos in Zing!, een vrolijke wedstrijd voor koren en zanggroepjes bij de EO.
Al was het ook wat bevreemdend zoals presentatrices Giovanca en Anne-Mar Zwart bij de start van Zing! leken te moeten uitleggen waarom koormuziek op primetime bij de publieke omroep past. Ze vertelden dat in ons land meer dan een miljoen mensen bij een zangclub zitten. En dat dat meer is dan het aantal Nederlanders dat lid is van een voetbalclub. Enig gezoek op internet levert niet per se exact dezelfde cijfers op, maar dat een lekker potje zingen evenveel zendtijd verdient als een een lekker potje voetbal, lijkt me terecht.
Het is prettig kijken naar amateurs die hun stinkende best doen om gezamenlijk iets neer te zetten. Met geregeld verbluffende resultaten. Tijdens de audities afgelopen zaterdag zat jurylid Roel van Velzen vaak met open mond te luisteren en moest mede-mentor Glen Faria met pijn in het hart al meteen een topkandidaat naar huis sturen. Er was te veel kwaliteit om uit te kiezen.
Ik zing zelf ook gaarne in groepsverband en leer van het commentaar van de drie - ook zangeres Tania Kross doet mee - mentoren. Zoals hoe ze duidelijk maken dat een lied communicatie is, dat je er iets mee moet willen vertellen aan je publiek. Dat klinkt misschien als een open deur, maar hoe verleidelijk is het niet om al zingend in je eigen hoofd te blijven - oei haal ik zo die hoge noot wel - in plaats van je op de buitenwereld te richten.
Een bijzondere kijkervaring bij Zing! is dat het opvalt dat de deelnemers van die gewone mensen zijn. En niet zo onwerkelijk slank, brilloos en perfect bewegend als de meeste echte artiesten. Hier staan gewoon stralende positivo's die je op hun groepsprestatie mag beoordelen, en die sowieso een feestje beleven daar het landelijke podium. De samenleving op zijn breedst, op zijn smalst en alles er tussenin.
Ik kreeg meteen weer zin om Sister Act terug te kijken, met Whoopi Goldberg als non en koordirigente. Films die de serotonine ook uit je poriën doet knallen.
Over muziekvreugde gesproken: heel blijmakend is De Rob Touber Sound, een podcast over in 1975 jong overleden regisseur, muziekproducent en workaholic Rob Touber. Op zijn Wikipedia-pagina zie je hoeveel tv-shows hij in korte tijd maakte. Maar beelden daarvan zijn er nauwelijks meer, wegens misplaatste zuinigheid: de banden met de opnames waren zo duur dat ze werden hergebruikt. Een lot dat ook alle afleveringen van Ja Zuster, Nee Zuster trof. Dag cultureel erfgoed.
Maar onlangs werden wel dozen vol audiomateriaal teruggevonden met honderden liedjes uit die shows, met vaak zeer originele arrangementen, gezongen door grootheden als Jenny Arean, Willem Nijholt en Adèle Bloemendaal. En niet te vergeten Gerard Cox, die zijn vaak zelf vertaalde teksten zingt met een dictie waar je U tegen zegt. Ze maken van deze podcast een schatkamer vol hoogstaande, originele muziekcultuur die weemoedig stemt. Dat dat toen allemaal gewoon gemaakt kon worden.
<<<Woke en anti-woke zaaddonor x 550>>>