Een generatie vol siliconen?
Alsnog naar Moordtieten gekeken, dinsdag uitgezonden op NPO3. Een documentaire over eeuwige onzekerheid, en over van de regen in de drup raken: hij gaat over jonge vrouwen die vroeger ongelukkig waren om hun kleine borsten, maar nu lijden onder de gezondheidsrisico's van die fremdkörper in het opgevulde lijf.
Een film over gemene dokters was het ook. Meteen maar een paar citaten waarvan de haren je te berge rijzen. Arts tegen onzeker meisje: "Ik zie het al, je tepels kloppen niet." Arts tegen vrouw die van haar implantaten af wil: "We kunnen ze er wel uithalen, maar het gaat er niet uitzien."
De heldin in Moordtieten is Dionne Slagter, op social media bekend als zangeres OnneDi. Na het overwinnen van anorexia en na pesterijen over haar platte voorkant, wilde ze een vrouwelijker lichaam. Op haar YouTubekanaal vertelde ze eerlijk over haar operatie en inspireerde daarmee vast menig meisje ook de gang naar de plastisch chirurg te maken. Dionne bloeide namelijk helemaal op door haar mooie nieuwe borsten.
Tot documentairemaker Jack Valkering haar vraagt op onderzoek te gaan naar de risico's van de onderhuidse siliconenzakjes. Dan leert ze van wetenschappers als arts Henry Dijkman dat er altijd siliconen gaan zwerven in het lichaam. En dat implantaten soms compleet uit elkaar vallen. Dijkman laat een kapotte vulling zien en je moet er niet aan denken dat er zo'n vies ding in je lijf zou zitten.
Maar ondertussen draait de esthetiekbusiness op volle toeren. Zelfs ondanks onderzoeken waaruit blijkt dat vrouwen met implantaten vier tot vijf keer zo vaak een miskraam hebben.
Om te weten of er in haar eigen lichaam - al - iets misgaat laat Dionne een haarmonster testen op de aanwezigheid van platina, een marker voor siliconenlekkage. Tot haar schrik worden heel hoge waardes aangetroffen. Of ze echt ziek zal worden is de vraag, maar Dionne besluit haar implantaten te laten weghalen. En dan een verrassing: ze laat er meteen weer nieuwe in zetten. Gevuld met zoutwater deze keer, maar nog altijd wel in een siliconen zakje.
Dat is een lastig moment in de documentaire, om mee te kunnen gaan in het gesnik van deze dertigjarige volwassen succesvolle vrouw, die zichzelf zo lelijk vindt zonder die borsten. Dionne is namelijk sowieso prachtig. Iets waarvan ook de camera geen genoeg krijgt: die likt haar gezicht en lichaam helemaal af, de hele documentaire door. En als Dionne foto's laat zien van vóór de nieuwe borsten, dan zie je een rank doch welgevormd lijfje dat in een land als Frankrijk zelfs het ultieme schoonheidsideaal belichaamt.
Het doet snakken naar psychologisch commentaar. Had Dionne kunnen proberen eerst eens te wennen aan haar authentieke lijf, voordat er weer vullingen ingingen? Of is dat te riskant, gezien haar anorexiaverleden? Ik ben geen deskundige maar raakte echt nieuwsgierig.
En ook naar de vraag of er sprake is van een veel breder maatschappelijk probleem. Want neem deze observatie van Dionne: "Ik hou mijn hart vast voor mijn generatie, want die zit er vol mee." Billen, borsten, lippen, kuiten, de Instagrampopulatie vult zo te horen alles wat er te vullen is.
En dus ook de bankrekeningen van de beautyklinieken. Maar wie in de toekomst de rekening gaat betalen?
<<<Sportlab Sedoc Beau>>>