Een dakloze die 155 euro boete krijgt voor buiten slapen, hoe dan?

Een waardevol onderhoud zondag in Geloofsgesprek, in de eerste aflevering sinds het vertrek van Leo Fijen. Een van de drie nieuwe presentatoren, Michael-Dominique Magielse, sprak met Kitty Mul, straatpastor in Den Haag. Een vrouw die je binnen een paar minuten uit je comfortabele bubbel haalt. En haar geloof omschrijft in een simpel zinnetje: "Ieder mens is de moeite waard in de ogen van God."

Magielse voerde het rustige interview in een witte habijt. Hij is prior van het dominicanenklooster in hartje Rotterdam en ziet ook daar de rauwe kanten het grootstedelijke leven. "Het vraagt moed om op daklozen en verslaafden af te stappen", erkende hij. Je hoorde zijn respect voor Kitty Mul, voor wie dit dagelijkse kost is. Mul legde uit simpel contact maken eigenlijk is. "Doe het gewoon. Maak een praatje, groet die mensen. Zeg dag. Hun gevoel is: wij worden niet gezien, wij mogen er niet zijn. Doorbreek dat."

Mul weet uit de praktijk waarover het Centraal Bureau Statistiek eind februari berichtte, dat hoogopgeleide Nederlanders geen idee hebben van het leven aan de andere kant van de samenleving. Waar geldgebrek een immens probleem is. "Ze hebben werkelijk geen benul." Mul vindt de armoede van mensen vaak schokkend, en staat inmiddels versteld van de kloof in de samenleving: voordat ze straatpastor werd wist ze ook niet hoe gespleten Nederland is, en hoe mensen leven die arm zijn. Ondanks de pogingen van gemeentes om oplossingen te vinden, vindt ze de samenleving erg onrechtvaardig geworden.

Daarvan had ze een paar stuitende voorbeelden. Een man zonder huis vertelde haar recentelijk dat hij een boete had gekregen voor buiten slapen. Een boete van 155 euro. Ze kent een dakloze alcoholist die soms vier bekeuringen op een dag krijgt voor drinken op straat. Wat zijn dat voor maatregelen, wat lost dat op? Iedereen die even pech heeft, in een scheiding terechtkomt, failliet gaat, kan op straat komen. Een wereld vol thuislozen, vol psychiatrische patiënten, verslaafden, van alles. Alles en iedereen komt bij het straatpastoraat bij elkaar, ervaart Mul.

Dat pastoraat leeft buiten de gevestigde orde en in een specifiek opzicht is dat heel fijn: fysiek contact is er nog heel normaal. Mul: "Ik zeg soms: we hebben het knuffelpastoraat. Ik heb nog nooit ergens zo veel omhelzingen gehad. We zijn heel lichamelijk en dat is misschien in deze tijden erg onprofessioneel, maar het is zo belangrijk. Ook voor mij. Omdat je in een aanraking iets kan uitdrukken van mens-zijn." Ze sprak zelfs van liefde. En ik legde mijn hand even op het warme beeldscherm.

Magielse vroeg aan Mul wat voor haar het belangrijkste gebod is. Ze noemde - best verrassend - het eerste: gij zult geen andere goden voor mijn aangezicht hebben. Haar uitleg was glashelder. Ze denkt niet: wat een jaloerse god, dat hij de enige wil zijn. Maar ze ziet hoe gemakkelijk we andere goden toelaten. "Dat we allemaal reizen moeten maken, dat we geld moeten hebben, macht. Verslavingen. Je hebt zo veel afgoden, goden. En die halen ons in feite onderuit."

Praktisch helpen kan Mul haar mensen vaak niet. Geld en woningen, moeilijk te vinden. Maar mensen als mensen blijven zien, dat is ook winst. Het is de simpelste vorm van naastenliefde, zo leerde ze de kijker.

<<<Je huis op orde                                                                                                       Europapa>>>