Dwars door België: niet ver weg, wel zo mooi
Maandagavond op de bank bij moeders en niet de baas over de afstandsbediening. Wat maakte het uit: er was 'toch weer eens niets leuks op tv', zo had ik al vernomen tijdens de ochtendwandeling met de buurvrouw. Ik bezag met hun ogen de tv-gids en snapte het gevoel. De consumentenproblemen in 'Radar', de aandacht voor Alzheimerdag en zelfs de nieuwe dramaserie 'Het A-woord' met autisme als thema: alles klonk zwaar en serieus. Dus zakte mijn moeders vinger af richting de '6' voor het dan wel weer extreem luchtige Chateau Meiland. Gelukkig bracht de Belg redding. We vielen in 'Dwars door België' (Eén) en met onze neus in de boter.
En dat terwijl 'Dwars door België' een noodgreep is van Arnout Hauben, Ruben Callens en Philippe Niclaes. Een paar jaar geleden maakten dit trio al het prachtige 'Rond de Noordzee', een verslag van hun wandeling langs alle Noorzeekusten. Het natuurschoon, de ontmoetingen, de jongenslol: ik kon er een lyrische recensie over schrijven. Deze winter was het trio bezig met een dito programma over de Middellandse Zee - van Gibraltar naar Jeruzalem via de eilanden - maar halverwege prikte La Corona hun bootje lek.
'Wat nu?', sprak Pichegru. Hauben c.s. bedachten een alternatieve tocht: te voet door België via de GR129, Belgiës langste wandelroute van Brugge in het westen tot Arlon vlak bij Luxemburg. De ruim 500 kilometer legden de mannen af in dik drie weken, kampeerspullen en alle opnameapparatuur zelf dragend, inclusief drone. Maar de vierdelige serie gaat niet om simpelweg een stoere survivaltocht: het team kreeg het - weer - voor elkaar om naast prachtige landschappen onderweg ook onvergetelijke persoonlijke relazen vast te leggen.
Mensen lijken geen afstand te voelen tot interviewer Hauben, met zijn open, bijna onschuldige gezicht. Ze vertrouwen hem hun verhalen toe.
Meteen al na een paar kilometer is er een man die vertelt hoe hij zijn verleden, vol onbeheersbare familiale malheur, als een blok beton achter zich aansleept. Hij staat een enorm stuk hout te klieven, in een poging de stoffelijke wereld dan wel zijn wil op te leggen. Even later is er een briljant interview met een echtpaar bij Aarsele, waar in 1971 een vliegtuig verongelukte. Man en vrouw waren getuige, maar zijn geen grote praters. Maar juist doordat Arnout ook veelal zwijgt, geen vragen stelt, de tijd neemt, komt toch het hele verhaal eruit. Mooie televisie.
Er zit nog meer Belgisch verdriet op de route. De mijn van Marcinelle, waar 262 mannen stierven door een ondergrondse brand. Maissin, waar in augustus 1914 zoveel soldaten sneuvelden. Ene Paulette vertelt hoe haar vader de Duitsers moest helpen de lijken te begraven. Er bewoog nog een hand. "Niets mee te maken, zand erover", kreeg de jonge grafdelver te horen. Wat kon je doen.
Nee, ook niet bepaald lichte televisiekost, maar weest gerust: onderweg stroomt ook het mooiste trappistenbier en ontmoet Hauben de gelukkigste vrouw op aarde, de 96-jarige heremiet Marie Bernard in haar stille kapelletje.
Steeds zoeven fietsers langs, maar Hauben is niet jaloers, ondanks de blaren en spierpijn. "Wandelen is het natuurlijkste ritme voor de mensen. En als je loopt zie je tenminste alles om je heen." Hij zeker.
<<<Tegenlicht slippertjes>>>