Doodeng, dat John Cleese weer Basil Fawlty wil worden
Wat een doodeng bericht, dat John Cleese (83) bezig is met een nieuw seizoen van Fawlty Towers, de epische BBC-serie over de totaal neurotische hoteleigenaar Basil Fawlty, zijn vrouw Sybil, kamermeisje Polly en Manuel from Barcelona. In totaal zijn er maar twaalf afleveringen van deze comedy gemaakt, zes in 1975 en zes in 1979. Niet veel nee, maar wel allemaal even briljant. De serie is meermalen verkozen tot het beste Britse tv-programma aller tijden. Waarom zou je dan toch nog iets willen toevoegen aan die status? Of erger: waarom zou je hem in de waagschaal stellen? Don't mention the third reeks.
En niet dat ik vrees dat Cleese er een slap woke aftreksel van zal willen maken, waarin geen enkele beledigende opmerking meer valt. Neem hoe hij zelf reageerde toen in 2020 de Don't mention the war-aflevering door de streamingservice van BBC uit het repertoire werd gehaald. De reden was het racistisch taalgebruik in deze episode, die officieel The Germans heet. Het ging niet om hoe mogelijkerwijs de Duitsers werden gekwetst, maar in deze aflevering vertelt de immer verwarde Major een onsamenhangend verhaal over cricket waarin het N-woord valt.
The Germans kwam snel weer online, na veel boe-geroep van fans en van Cleese zelf: "De majoor was een oud fossiel van vele decennia geleden. We steunden zijn denkbeelden niet, we maakten ze bespottelijk. Als je dat niet ziet, als mensen te dom zijn om dat te snappen, waar blijf je dan?"
Zoals Van Kooten en De Bie talloze uitdrukkingen aan de Nederlandse taal hebben toegevoegd, vliegt er te onzent ook iedere week wel iets door de conversaties uit het rijke oeuvre van Fawlty Towers. Just checking the walls, als je je even een houding moet geven. Prawn Goebbels als er iets met garnalen wordt geserveerd. En ook pavlov ik altijd naar Fawlty Towers als mijn vermoeide echtgenoot vindt dat ik te veel praat. Dan denk ik aan hoe Sybil Fawlty in het ziekenhuis terechtkwam vanwege een ingegroeide teennagel en steeds naar het hotel belt om te checken of Basil zijn werk wel goed doet. Hij mompelt dan op een gegeven moment: "I wish it was an ingrowing tongue."
Naast mijn bed ligt al tientallen jaren The Complete Fawlty Towers, het boek met alle teksten van alle afleveringen, een troostrijke, afleidende bundel om in slapeloze nachten de zinnen te verzetten. Dat 'complete' staat er niet voor niets, meneer Cleese!
Ik weet het, de mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest: ik ben gewoon bang voor teleurstelling. Dat we Cleese binnenkort licht smalend gaan toevoegen aan het lijstje lijders aan het heintjedavidseffect. Want dat gun ik hem niet.
Waar ik Cleese en passant wel dankbaar voor ben, is dat ik tijdens het schrijven van deze column stuitte op een ander lijstje: een Wikipediapagina met tientallen neologismen van Van Kooten en De Bie. Met een grote glimlach lees ik erdoorheen. Dames, heren ook. Schrijpend. Hou je d'r buiten Cock. Kneukfilm. Vrije jongens. Voor al uw dameswensen. Oudere jongere. Geen gezeik iedereen rijk. Ik ben genoemd. En misschien de allerbeste: doemdenken.
Dit lijstje eindigt bij het jaartal 1993, met het begrip krasse knarren. Dertig jaar geleden alweer begonnen de mannen een eind te breien aan hun tv-werk. Het was mooi geweest. En is mooi gebleven.
<<<inzamelen de boaiem berikt>>>