Digitaal verdringt de lichaamstaal
"Door de digitalisering dreigen sommige zintuigen te verdwijnen: docenten op basisscholen waarschuwen dat kinderen elkaars lichaamstaal niet meer lezen. Terwijl dat een handige vaardigheid is, later in het leven."
Aldus filosoof Hans Schnitzler op de website van good old actualiteitenrubriek 'Brandpunt'. Schnitzler schreef de 'Kleine filosofie van de digitale onthouding' en spreekt van een crisis van het lijf: "Aanraken, voelen dat is cruciaal. Doordat we nu via schermen communiceren, verliezen we uit het oog dat ons lichaam belangrijk is voor hoe we de werkelijkheid ervaren."
Sinds ik dit las let ik scherp op. Beheers ikzelf de lichaamstaal nog voldoende? Mijn digitale leven begon pas rond mijn dertigste, dus ik heb mijn hele jeugd nog tussen mensen van vlees en bloed gezeten. Maar de laatste jaren val ook ik in de categorie der beeldschermjunkies. Zwijgend kijkend met een hand aan een knop, permanent klaar om weg te zappen naar de volgende waan van de dag. Yep, that's me.
Wonderlijk dus dat ik geconcentreerd 52 rondes Formule 1 weet uit te zitten. Enerzijds natuurlijk dankzij Max Verstappen. Voor hem kruip ik 's zondags mijn bed uit voordat nog maar een kerkklok beiert. En zeker voordat mijn milieubewuste ik wakker is. Maar tijdens de race in het Japanse Suzuka gisteren besefte ik hoeveel er in die wereld vol herrie en machines ook van lichaamstaal valt te genieten.
Ik keek via RTL Duitsland dat dit seizoen nog uitzendrechten heeft: het schijnt dat de Formule 1-eigenaren de races eigenlijk overal ter wereld achter de betaalknop willen. Volgend jaar wordt het dus wellicht een abonnement op een sportkanaal, maar voorlopig brengen de Duitsers veel Nederlanders uitkomst. En je kan horen dat de commentatoren op hun beurt blij zijn met onze landgenoot: toen gisteren hun eigen Vettel uitviel reageerden ze minder teleurgesteld dan ze vaak deden als Verstappen weer eens pech had.
Maar gisteren ging Max goed en waren de laatste rondes zinderend. Verstappen lag al eeuwen op de tweede plek en kon niet meer winnen van leider Hamilton. Of toch? Hamilton kloeg opeens over rare vibraties in zijn auto. En Verstappen liep in! Maar er was geen beeld, de regie leek ellenlange seconden in de war. Extra adrenaline in de woonkamer. Daar waren ze weer. Pal achter achterblijvers Alonso en Massa, die aan de kant moesten om Hamilton en Verstappen te laten passeren. Maar wat? Ze lieten Hamilton wel probleemloos door, maar Verstappen niet. Of was ik de enige die de lichaamstaal van hun wagens zo las?
Nee, de RTL-verslaggevers waren met mij. Aan Alonso en Massa werd gevraagd of zij Hamilton niet veel meer ruimte hadden gelaten dan Verstappen. Ze deden beiden of hun neus bloedde. De een zat tijdens zijn ontkenning aan zijn oorlel, de ander keek de interviewer niet echt aan tijdens zijn antwoord.
Even later opperde reporter Alex Hofmann dat ook die vibraties van Hamilton nep waren, een opzetje van de regie om de race aantrekkelijker te maken. Hamiltons' teambaas Toto Wolff zei 'nee, nee, nee' maar alle plooien in zijn gezicht grinnikten 'ja, ja, ja'.
Man, zulke trucjes, daar trapten wij tweede klas lagere school al niet meer in.