Dertig jaar verder, en vooruit
Ergens ben ik 26 gebleven. Althans, delen van mijn hersenen denken dat echt, als ik zie wat ik nog steeds een normale schoen vind, een acceptabel kapsel. Of hippe muziek. Niets mis met 1990 en omstreken, toch? Woensdag bewees Prince deze theorie volledig. Maar even later haalde Bruce Willis hem net zo gemakkelijk onderuit.
Dertig jaar geleden was Prince mijn koning. Mijn werkplek was een uur rijden van huis, maar die reistijd maakte me niks uit. In de intieme cocon van mijn auto klonk in de vroege ochtend en de late middag het gestamp, gesteun, gehijg en gezang van de kleine man uit Minneapolis. Ieder snikje of geluidje, hoe hoog of laag ook, ik volgde mijn Prince. Vooral verslingerd aan de albums Batman en Sign o' the Times.
Woensdag keek ik dus ademloos naar het 'Grammy Salute to Prince' (NTR op NPO3), een wervelende eredienst voor het genie. Een bandleider en inspirator, die veel talent aantrok en optrad in nooit vertoonde m/v-samenstellingen. Als een van de eerste allround zwarte popiconen, gebruikte Prince zijn status om te vechten voor de rechten van anderen. Of zoals de inmiddels grijze blitskikkers van funkgroep Morris Day and The Time het formuleerden: "Eerst gaf hij ons hoop, daarna gaf hij ons een kans."
Door Prince werd ook percussionist Sheila E. bekend. En ik herinner me een gedachte tijdens TopPop: kan een vrouw wel net zo goed drummen?
Erg hè? Maar altijd goed om te beseffen uit wat voor tijd je komt.
Die van mij is in veel opzichten gedateerd. Neem de Bruce Willis-film 'The Last Boy Scout' uit 1991, woensdag bij Veronica. Trouws tv-pagina tipte 'de bijzonder komische wisselwerking tussen de goed gecaste hoofdrolspelers'. Zeker, het was een flitsende film, maar man man man: veel vrouwen in de film waren toch vooral gecast vanwege hun kont. Of om hoelang ze hun adem konden inhouden tijdens het onderwater-pijpen. Zo had The Last Boy Scout een vervreemdend effect dat ook veel James Bond-titels nu hebben: Sean Connery tikt een vrouw op d'r billen en ze scheldt hem niet verrot?
Films die zichzelf uiteindelijk de das om doen, daar heb je geen censuur voor nodig.
En mijn gedachten dwaalden af naar een andere stille revolutie, in een wereld die ik dertig jaar geleden ook zo goed kende: de Gereformeerd Vrijgemaakte kerk. Anno 2020 gaat daar nu de eerste vrouwelijke dominee aan de slag. En misschien heb ik het gemist, ik heb Almatine Leene nog niet op televisie zien praten over deze grote verandering in de kleine kerkgemeenschap.
De wereld héeft ook veel andere dingen aan z'n hoofd, maar die talkshows komen vast nog. In geschreven artikelen klinkt Leene beeldend genoeg. Zo vertelde ze het EO-blad Lazarus over een kerkdienst waar ze met haar zoontje was: "Na afloop rende hij naar voren, ging de preekstoel op en begon domineetje te spelen. Hoe grappig ook, het deed mij pijn. Want hij mag later die kansel wel op, hij is immers een man. Voor mij als meisje dat ook maar al te graag domineetje speelde, was dat niet het geval."
Leene huilde tien minuten toen het synodebesluit bekend werd: "Niet alleen mijn roeping werd erkend, maar ook mijn vrouw-zijn als gelijkwaardig mens."
Tromgeroffel à la Sheila E., voor Almatine L.