De zoete inval? Dat valt nog wat tegen.
Even moest ik denken aan Sjef van Oekel, de legendarische tv-figuur die zonder gêne door het gezang van gasten als Donna Summer heen praatte. Paul de Leeuw doet aan het begin van zijn nieuwe programma 'Lekker Laat!' hetzelfde. Terwijl hij druk rebbelend op zijn fiets door Amsterdam racet op weg naar de studio, staat daar al iemand te zingen. Paul kletst er gewoon doorheen: georganiseerde chaos is nu eenmaal zijn handelsmerk.
'Lekker Laat!' - dagelijks na 'Pauw' of 'Jinek' te zien om kwart over 11 's avonds deze maand - is dus niet bevorderlijk voor een kalm begin van de nacht. En misschien slaapt Paul de Leeuw er zelf ook onrustig van: hij maakt het zich niet bepaald gemakkelijk met dit programma vol probeersels.
Vooral sneu tijdens de eerste drie avonden was dat het idee van de zoete inval niet werkte. Steeds speelt een BN'er voor 'door bitch': Sylvana Simons, programmamaker Sinan Can en schrijfster Lulu Wang waren gecharterd om mensen van de straat wel of niet binnen te laten in Studio Plantage. Maar er meldde zich niemand. Nou ja, op een gegeven moment stond een bijna jarig meisje op de stoep, dat wel naar binnen wilde. Ze kreeg van Paul als cadeau een T-shirt met het hoofd van Ivo Niehe erop (een campy eerbetoon vanwege Ivo's zeventigste verjaardag). Maar het meisje wist niet wie Ivo Niehe was. Wel zo begrijpelijk - en misschien ook wel heel gezond - voor een bijna 18-jarige, maar jammer van de grap.
Wat betreft de humor in 'Lekker Laat!' moet gezegd worden dat Paul de Leeuw zich tot nu toe aardig inhoudt qua platte en seksueel getinte opmerkingen. Afgelopen winter, in zijn slecht bekeken en onduidelijke programma 'Wie steelt mijn show' waren die grappen soms een extra reden om weg te zappen. Maar zelfs toen maandagavond een panel seksondernemers aanschoof om de pornofilm van de maand uit te kiezen, werd dat een braaf item zonder gekromde tenen. Ook in het gesprek met vijf jonge mensen die geen man maar ook geen vrouw zijn (uit de 3Doc-film 'Genderbende') was Paul de Leeuw prettig betrokken en to the point.
In dat item toonde hij zijn kracht: gewone mensen uit de verf laten komen. In de meer dan dertig jaar dat Paul de Leeuw inmiddels op televisie komt heeft hij bewezen dat er voor iedereen een plek is op de buis. Waar gewone burgers zonder mediatraining bij Jeroen Pauw of Matthijs van Nieuwkerk niet altijd mee kunnen omdat een bepaald niveau van spreekvaardigheid wordt verwacht, zijn er bij Paul de Leeuw zelden ongemakkelijke momenten. Hij is nooit afstandelijk, duikt in ieders verhaal.
Ook Sylvana Simons stond bij Paul de Leeuw lekker ontspannen nutteloos te wezen aan de deur. Toen zij een stukje taart afsloeg vanwege de daarin aanwezige tarwevezels grapte De Leeuw: "Arme meid, én zwart en óok nog glutenvrij?" Op zo'n moment hou ik van hem.
Ik noemde in het begin Sjef van Oekel, maar uiteindelijk denk ik aan André van Duin. Zou Paul de Leeuw net als Van Duin niet eens definitief weg moeten gaan bij de vette lach en het meer in de subtiliteiten gaan zoeken? Een warmere, gevoelige Paul de Leeuw: hij zou er veel mensen gelukkig mee maken. Misschien wel meer dan nu.