De Nipkowschijf 2020: wat gaat het worden?
Deze woensdag staat rood omcirkeld in de agenda's van twaalf Nederlandse tv-critici en mediajournalisten: we gaan bepalen welke drie programma's er worden genomineerd voor de Zilveren Nipkowschijf 2020. En of er eventueel nog meer pluimen en veren te verdelen zijn. Pék en veren, daar doen we niet aan, niet vandaag.
Collega Walter van der Kooi (uit 1939, schrijft al een halve eeuw uitgebalanceerde tv-recensies!) verklapte in de Groene Amsterdammer dat de afdeling drama van eigen bodem goed is vertegenwoordigd op wat hij in mooi Nederlands onze 'groslijst' noemt, in plaats van het ingeburgerde longlist. We zijn inderdaad verwend met reeksen als 'Koppensnellers', 'Oogappels', 'Hollands Hoop' en 'Anne+' en niet te vergeten het vervolg van Hendrik Groen. Ook het humorvolle 'Promenade' en 'Welkom in de jaren 20 en 30' vallen in die kleine categorie series waarvan ik alle afleveringen wil zien, ook al breng ik al belachelijk veel tijd door voor Het Scherm.
Veel mensen die zeggen 'eigenlijk nooit tv te kijken' hebben vaak toch een paar stiekeme liefdes. Neem 'Hier zijn de Van Rossems', 'Krabbé zoekt Chagall' maar ook 'Chateau Meiland' en 'Tussen kunst en kitsch'. Indringende nieuwe kennis bereikte ons dit jaar via 'Onze jongens op Java', 'Danny op straat', 'De Lokroep'. En zowel 'Jinek' als 'Op1' maakten een intrigerende start.
Een helende werking gaat uit van het door mij en Walter van der Kooi al jarenlang hartstochtelijk gepromote 'Podium Witteman'. Zonder veel steun van de collega-juryleden: cultuurbarbaren vind je nu eenmaal overal.
Aan mij de taak om dit jaar het juryberaad voor te zitten, waarbij ik vertrouw op de kennis over conflictexplosies die ik verorber via 'Het Familiediner'. Vorige week trapte Bert van Leeuwen het twintigste seizoen af, en jemig: wat hebben ruziënde mensen toch vaak nare strakke monden. U kent het programma? Zo niet: Bert van Leeuwen probeert slepende ruzies tussen familieleden richting een oplossing te krijgen. De eerste stap: laten we weer eens om de tafel gaan zitten, voor een goede maaltijd en hopelijk veel water bij de wijn.
De situaties zijn voor een buitenstaander vaak net zo debiel als fragiel. Maandag waren er een vader en een zoon die elkaar al jaren niet meer bliefden. Waar de ruzie precies over ging, ik kan het u niet navertellen. Maar dat er over en weer onvoorstelbaar lompe dingen waren gezegd was wel duidelijk.
Op verzoek van een wanhopige broer vroeg Van Leeuwen de koppige familieleden in een limousine te stappen, voor een ontmoeting in een restaurant. En al hadden die ouders vlak daarvoor nog een ferm nie wieder uitgesproken, daar stonden ze dan toch te wachten op de verloren zoon. Die halleluja ook naar het restaurant was gereden. Zong Elvis van boven mee, 'It's now or never'?
Maar dan. Wat zegt de sukkel van een vader smalend als hij zijn zoon eindelijk weer de hand drukt? "Zo, ben je toch gezwicht?".
Bert van Leeuwen leek ter plekke een hartverzakking te krijgen, maar greep perfect in. Daarmee is hij een tv-held die ook wel eens mag worden genoemd. Want het registreren van dit soort Nederlands drama voor het nut van het algemeen, dat doe je niet voor de schoonheidsprijs.
<<<Tokidoki Dominee of Koopman>>>