De niet meer zo vliegende Hollander
Van nature ben ik graag een en al mildheid, maar mijn cynische schaduwzijde staat vaak te dringen in de coulissen, deze dagen. Die vindt het stiekem wel smullen, al die nerveuze gaat-mijn-vlucht-wel-Nederlanders met hun kekke koffertjes. Je hart breekt nu eenmaal niet écht, wanneer een mevrouw aan de NOS-microfoon toevertrouwt: "Mijn man en zoon gaan een lang weekend naar Napels, ik houd mijn hart vast." Gelukkig is het land, dat kampt met dit soort problemen, toch?
Nu weet ik ook wel - daar heb je mijn begripvolle kant weer - dat zodra je de individuele verhalen hoort achter een geannuleerde vlucht, als mensen uitleggen waarom ze die vakantie toch écht hadden verdiend, je meestal wel meeleeft. Maar toch. Meestal zou een lang fietsweekend rond Assen of met de boot naar Terschelling een uitstekend alternatief zijn geweest voor de broodnodige ontspanning of het samen zijn met familiebanden.
De 'chaos op Schiphol' was uiteraard het hoofdthema in het weer gestarte consumentenprogramma MAX Vakantieman maandag. MAX' eigen ombudsman Jeanine Janssen begon met een onheilspellend bericht: in de wandelgangen had ze gehoord dat Schiphol de komende tijd dagelijks niet slechts 13.500 maar wel 30.000 stoelen uit de (lucht)vaart gaat halen. Don't panic Captain Mainwaring? Te laat, zeg het dan niet. En juist door bange boekers te vertellen wat ze nu allemaal níet moeten gaan doen - zoals zelf gaan annuleren of voor de zekerheid een reservevlucht reserveren (interessante tip!) - bracht Janssen denk ik veel mensen op ideeën het heft toch in eigen hand te nemen.
Een paar reeds gedupeerden werd geïnterviewd, mensen wier terugvluchten vanuit Italië niet doorgingen, die een nacht in een hotel werden ondergebracht en de volgende dag alsnog thuiskwamen. Drama's om met droge ogen aan te horen. Maar die wel doen vrezen dat de tijden van de vanzelfsprekende vliegende Hollander voorbij zijn.
Ik denk vaak aan die krantenfoto's waarop je tienduizenden Chinezen ziet dringen op een treinstation tijdens een feestweekend, of honderden Indiaërs opeengepakt op een veerpont. Daar konden wij Europeanen zo hoofdschuddend naar kijken. Maar wie weet worden wij nu ook gemiddelde aardbewoners, voor wie reizen een doorgaans frustrerende wereld vol dichte deuren is.
Zoals deze week is te zien in de kleine BNNVARA-serie Children of the Labyrinth, over niet kunnen komen waar je wilt zijn. In de serie lezen vijf ouders een brief voor, geschreven aan de kinderen die ze hebben meegesleept op hun vlucht naar een beter leven. Het was maandag Wereldvluchtelingendag en makers Philip Brink en Marieke van der Velden filmden in Griekenland onder andere de Afghaanse Latifa, die excuses aanbiedt aan haar dochtertje Mohzda omdat ze al drie jaar in kamp Moira moet leven. Waar het in de tent of te heet of te koud is, waar ze niet kan eten wat ze wil, waar de dansgrage Mohzda niet de kleren heeft die ze mooi vindt. Waar Latifa al drie jaar lang iedere dag smeekt om een ticket naar een land waar ze veilig kan leven en waar haar dochter kan studeren.
Beetje makkelijke vergelijking, de malheur van de gefrustreerde Nederlander die twee weken wil niksen op een Grieks eiland en de malheur van een gestrande vluchteling die daar dolgraag weg wil? Het is wat het is.