De last op de schouders van André van Duin
Drie jaar geleden kreeg hij de Ere Zilveren Nipkowschijf voor zijn tv-oeuvre, André van Duin. De humorist zat toen al in een andere fase van zijn carrière, met serieuze rollen als die van Evert in Het geheime dagboek van Hendrik Groen. Die koerswijziging blijkt veel meer te worden dan slechts een staartje aan zijn carrière: Van Duin voegde deze week een compleet nieuw hoofdstuk aan zijn loopbaan toe, met een speech op de Dam en zijn lied tijdens het 5 mei-concert. Beide optredens waren me lief.
"Ik ben geen komiek meer", zei Van Duin deze week in het Parool. Hij is er blij mee. "Oudere komieken hebben soms wat treurigs. Ik had lang genoeg met alpinopet en korte broek op het toneel gelopen." De transformatie naar 'gewoon André van Duin zijn' is organisch verlopen, vindt hij. Maar het verzoek op de Dam te spreken verbaasde hem. Van Duin is geen oorlogsslachtoffer, ziet zichzelf als welvaartskind. Of we een welvarend land blijven? "Als ik tv kijk of kranten lees, twijfel ik daar weleens aan. Mensen komen te vaak en te snel tegenover elkaar te staan. Misschien dat ze daarom mij wel hebben gevraagd, ja. Er zullen best mensen zijn die me niet mogen, maar ik ervaar niet zo veel vijandigheid."
Dus daar stond hij op 4 en 5 mei in het middelpunt van de belangstelling. Het voelde spannend, zeker toen Van Duin tijdens het concert de woorden van Toon Hermans zong. Woorden die altijd iets luchtigs hadden, maar nu klonken als een serieuze opdracht. "Dit is een plek om lief te hebben, dit is een land om lief te hebben, o er is zoveel. Zonder de liefde heeft alles geen zin."
Vreselijk. In mijn hoofd hoorde ik boegeroep, stelde me voor hoe schamper een kritische massa in Nederland zou reageren. 'Dit is een land om uit te lachen.' André van Duin leek de grote verantwoordelijkheid toe hebben om de boel weer bij elkaar te brengen.
Aan zijn optreden lag het in ieder geval niet. Wat is de man geweldig bij stem op z'n 74e, en wat zong hij vol enthousiasme, al was er geen publiek om hem te stimuleren. Bij mij werkte het. Ik wilde ook dat het werkte. Keek de tranen bijna uit Van Duins vochtige ogen.
En dacht: van een ziek land naar een muziekland, het scheelt maar twee lettertjes.
En hier en daar wat ettertjes, sprak de Seth Gaaikema in mij. Foei natuurlijk. Maar zoals we doodmoe worden van corona, kan je ook gek worden van de tegenstand qua vaccineren of dat vaccinatiepaspoort. Het is geen nieuwe observatie, maar om verre reizen te kunnen maken zetten we toch altijd probleemloos de spuit in de arm, zoals tegen gele koorts?
Levensgevaarlijk om anti-vaccinatieprotest te kiezen voor je anti-overheidsprotest.
Zoals woensdag Fleur Agema (PVV) bij Op1 leek te doen. Ik probeerde echt te horen waarom ze een punt heeft dat zo'n vaccinatiepaspoort onethisch is, en het land zal splijten. Maar het lukte niet. En ik hoorde haar al helemaal niet zeggen wat de mensen dan wél bij elkaar zou brengen.
Verbazingwekkend hoe uiterst kalm Jan Paternotte (D66) wist te blijven bij zijn uitleg dat zo'n paspoort gewoon een praktisch middel is om de maatschappij nu sneller op gang te helpen.
Als ik aan tafel had gezeten was ik vast rood aangelopen. Maar ik zat thuis, en nam als brave burger een herhalingsshot Van Duin. Santé!