De Jeugdzorgtapes en het falende systeem
Hoe Jojanneke en de jeugdzorgtapes te ondergaan? Dat zal erg afhangen van waar je werkt, en of je zelf met jeugdzorg te doen hebt gehad En of die ervaringen negatief of positief waren. Alhoewel, positieve ervaringen? Daarvoor lijkt in de EO-serie vooralsnog - ik zag de eerste twee afleveringen - geen enkele ruimte. En dat terwijl in ons land nu zo'n 43.000 kinderen uit huis zijn geplaatst en elders opgroeien.
Maakster Jojanneke van den Berge kunt u kennen als presentatrice van Een Vandaag. Ze viel in 2015 ook op met haar serie Jojanneke in de prostitutie, eveneens voor de EO. Daarover zei ze vorige maand in de Libelle: "De vrouwen en meisjes die ik interviewde, vertelden over hun jeugdzorgachtergrond. Ze hebben zo veel instellingen, hulpverleners en isoleercellen gezien, hun ervaringen zijn zonder uitzondering slecht tot dramatisch.(..) Ik schaam me ervoor dat zo'n rijk land als Nederland niet in staat is goed voor onze kwetsbare kinderen te zorgen."
Een paar van dit soort gekneusde jongeren volgt ze nu, donderdags op NPO3. Hoewel niet altijd duidelijk is wat er precies speelde met mensen als Nando (17), Eli (28) of Stephanie (19), blijkt zonneklaar de onmacht van Het Systeem om ieder kind zorgvuldig aandacht te geven. Nando kan toch niet zo onmogelijk zijn geweest dat hij vanaf zijn vierde terecht zou zijn rondgepompt door instellingland, waar hij bijna tweehonderd hulpverleners meemaakte? En hoe kan het dat Eli, nadat ze als tienjarige uit een onveilige leefsituatie werd gehaald, in de zorg zóveel nieuw misbruik tegenkwam dat ze thuis waarschijnlijk beter af was geweest?
Eli constateerde een paar jaar geleden 'het van binnen kapot is' en dat huisje-boompje-beestje er voor haar niet meer inzit.
Ze zit nu in de laatste fase van haar euthanasietraject, hoorden we. Eli is 28.
Stephanie haalde vorig jaar de media toen bekend werd dat ze als kind negen maanden in een isoleercel had doorgebracht. Hoogleraar en jeugdzorgdeskundige Peer van der Helm stelt dat een half jaar isolatie resulteert in permanente hersenbeschadiging.
Wie met liefde werkt in de jeugdzorg, zal zich verbijten dat er geen collega's aan het woord komen. Wie er zelf slechte ervaringen heeft opgedaan, vindt de eenzijdige aandacht misschien juist terecht, al kan onmogelijk sprake zijn van een 'feest der herkenning'. Wie nooit iets te maken heeft gehad met jeugdzorg, zal zich afvragen hoe representatief de serie is.
De grootste tragiek zou zijn dat de serie jonge mensen demotiveert te kiezen voor de jeugdzorg als werkplek.
Maar wie weet zetten andere kijkers juist nu de stap zich te melden als pleeggezin. Kijkt u naar Dwars door de Lage Landen, dat heerlijke wandelprogramma van die aardige Belgische jongens? Dinsdag waren ze in het Vlaamse Geel en Arnout Hauben haalde hier herinneringen op aan de serie die hij in 2006 maakte over gewone Geelse gezinnen die psychiatrische patiënten in huis namen.
Op dailymotion.com zag ik Geel terug (zoek op: geelse gezinsverpleging). Niet in alle opzichten vergelijkbare gevallen, maar wat een liefdevolle, ontroerende portretten. Wat een verschil.
De overheid kan het ook niet allemaal alleen af. Zo blijkt. Moeten we niet allemaal gaan meedraaien in de zorg, als een soort maatschappelijke dienstplicht?
<<<met een half oog Dennekamp>>>