De een gaat vreemd, de ander lost een intimiteitsvacuüm op
Waar zaten we nou toch weer naar te kijken? Zaterdag besprak Marco Borsato met Linda de Mol een uur lang het verhaal van zijn scheiding. Geregeld barstte hij bijna in snikken uit - Linda moederlijk 'Je moet jezelf vergeven, Marco!' - maar hier op de bank hielden we het moeiteloos droog. Wat was dit voor een vreemd charmeoffensief? Aan het eind van Linda's Wintermaand viel het kwartje: na het biechten mocht Borsato zijn nieuwe single ten gehore brengen. 'Al je spullen op de gang, we strijden al zo lang'.
Borsato zag het gesprek ongetwijfeld als dé kans om zijn gehavende imago op te poetsen. Om weer door te kunnen, wellicht nu met een eindeloze reeks liedjes over de pijn die je voelt als je het hebt verknald.
Van het beeld van de ideale schoonzoon met de mooie liefdesliedjes is immers weinig over, na alle verhalen over Borsato's buitenechtelijke escapades. Echtgenote Leontine gaf er na meer dan twintig jaar samenzijn de brui aan, het stel is inmiddels officieel gescheiden.
Nu wens ik niemand de bloedhonden van de roddelpers toe. En Borsato kreeg de hele roedel der Story's en Privé's over zich heen, om hem genadeloos te onttronen als de warme familieman. Als Linda-kijker werd je geacht van die opgespitte details op de hoogte te zijn. Dat Borsato zijn affaire met een pianiste wél had toegegeven aan zijn vrouw, maar dat hij andere escapades had verzwegen. Er zouden rissen veroveringen zijn.
De gretige De Mol liet die namen met graagte de revue nog eens passeren, een rijtje dat schaamteloos werd ingezet bij de promotie van het programma.
Het werd een gesprek met een dunne grens tussen Borsato in boetekleed en Borsato als slachtoffer. Waarbij ik na een minuut al tegen het scherm zat te roepen: 'Heeft iemand gecheckt of Leontine hier blij mee is?' Zo sprak Borsato over 'twee kanten aan het verhaal'. En dat zijn vreemdgaan niet zomaar het vreemdgaan van een gewone sukkel was, maar dat hij een 'intimiteitsvacuüm' had op te lossen. Ik hoorde mijn wettige echtgenoot een mentale notitie maken. Slim geformuleerd, Borsato,
De zanger beseft inmiddels hoe gehecht hij was 'aan de vorm van het huwelijk'. Tja, als je een half jaar onder de deken ligt bij je moeder, in een verdrietholletje, dan wil je natuurlijk terug naar je gezellige huisje. Maar om nou als iemand met betrouwbaarheidsissues in een gesponsord interieurtje gaan zitten toe praten naar je nieuwe liedje? Het is een keuze.
Twee boomers (beiden 76) krikten het culturele niveau van zaterdag de 13e uiteindelijk toch naar grote hoogten op. Herman van Veen bij het onvolprezen Matthijs gaat door, met een frisse funky versie van Opzij opzij opzij. Zijn antwoord op de vraag wat het leven de moeite waard maakt? "Morgen", zei Van Veen, "het feit dat er een morgen is, met antwoorden op vandaag." Prachtig.
De avondsluiting was voor de onnavolgbare Freek de Jonge, die altijd zijn best blijft doen het tijdsgewricht voor ons samen te vatten. Met in zijn knappe verkiezingsbreiwerk 'De Loterij' onder meer de instant klassieker 'Schorem voor Democratie'. Ook De Jonge bungelend in de ringen, met dat drukke lijfje, zal ik niet snel vergeten.
Maar, mocht u nog gaan kijken, reken dan niet teveel op daverende lachsalvo's. De tijd is er even niet naar.
<<<reddingsboei tamme campagne?>>>