De Avondetappe, een en al straalverbinding
Benieuwd hoeveel kijkers 's avonds bij 'De Avondetappe' wel eens wegdromen, over Dione de Graaff, en hoe fijn het leven zou zijn met zo'n positieve, zelfverzekerde vrouw in de zijspan. Of aan het stuur. Haar echte lach en oprechte interesse maken van elke aflevering in ieder geval een feestje.
En nee, ik onderschat niet welk aandeel de warme interactie met mede-presentator Herman van der Zandt - die eenzaam door Frankrijk zwerft, terwijl De Graaff op Nederlandse locaties zit - in deze feestvreugde heeft.
Bas&Bos moet uiteraard een keurige rubriek blijven, zonder geroddel of al te veel suggestie, maar tijdens de aflevering vanuit het Spoorwegmuseum zaterdag bracht Dione zelf een spannende gedachtetrein op gang. Ze zei het hardop: "Herman van der Zandt, mijn favoriete collega." Gevolgd door een grinnikje, van 'oeps, wat zeg ik nu weer'. Maar even later herhaalde ze het tegen hem zelf. "Nu is het out in the open Herman, dat je m'n favoriete collega bent." Van der Zandt leek een beetje van z'n stuk, vond ik. "Ja, da's lief", zo reageerde hij, om daarna snel iets te vertellen over het Spoorwegmuseum, hoe vaak hij daar met zijn kinderen is geweest. Alsof hij in lichte paniek even een ander anker zocht dan zijn vaste anchorwoman.
Maar even later voedde Van der Zandt mijn speculatieve geest zelf, door in het dorpje Pérouges - "een van de 236.000 mooiste dorpjes van Frankrijk waar de Tour nog nooit is geweest" - te wijzen op de kasseitjes op het plein. "Als jij hier zou lopen Dione, op je hoge hakken, dan zou je in allerlei gaten je enkels verzwikken", geïllustreerd met een elegante wiebeltje van zijn sportieve lichaam. Dione zat stralend naar hem te luisteren in Utrecht. En Herman lachte stralend terug.
Héet het eigenlijk nog altijd een straalverbinding, de techniek die zo'n gesprek met Frankrijk mogelijk maakt? Hoe dan ook, zaterdagavond hadden ze er een.
Ook zondag was De Avondetappe smullen. Dione - nooit een dag vrij, moet zo'n programma geen tachograaf? - was afgezakt naar het Zuid-Limburgse Berg en Terblijt. Daar staat het kasteeltje dat een aantal jaren het huis was van Jean Nelissen, de godfather van de Nederlandse wielerjournalistiek. Neefje en wieleranalist Danny Nelissen haalde warme jeugdherinneringen op zijn oom en aan het prachtige pand, waar vroeger een vervaarlijke herdershond waakte.
Vrij vals vroeg Dione haar favoriete collega: "Wij zitten hier op een kasteel Herman, uhm, waar ben jij?" Natuurlijk allang wetend dat Herman ongewild verzand was geraakt in een achenebbisj wijk van Grenoble. Met zijn droge en subtiele humor - "Wij kunnen een valse hond eigenlijk heel goed gebruiken hier" - sloeg hij zich er heus wel weer doorheen, maar recht vanuit zijn hart kwam: "Ik zou dolgraag bij jullie zitten."
Al met al werkt de noodgreep die De Avondetappe dit jaar heeft moeten maken wonderwel: ook vanaf de Nederlandse locaties krijgt deze Tour de France kleur. Anders, maar toch Fransig en vertrouwd. Het enige waar ik slecht aan kan wennen is die houten V-vormige tafel met die scherpe spleet, die zo sinister richting Dione de Graaff wijst. Ik weet niet veel van die oosterse filosofie over harmonie in de leefomgeving, maar misschien moet daar nog eens een Feng Shui-deskundige naar kijken.
<<<Het Sloopteam Veronica Inside>>>