Blijven gaan, ook Ilja Gort doet het
Gisteren schreef collega Bos al een paar warme woorden over Blijven gaan, een film bij Omroep MAX over een Rotterdamse sportzaal waar 60-plussers de boel soepel houden. Ook ik tetter graag op de loftrompet. Want wat kunnen Rotterdammerts toch fijn ongecompliceerd zijn.
Blijven gaan liet donderdag zien dat er geen leeftijdsgrens is voor het doen van spieroefeningen, danspasjes en hangen aan een rekstok: zolang je maar niet afhaakt kun je tot op hoge leeftijd in de running blijven, bewijst een aantal diehards uit 010. De beelden van hun lichamen (tot in de negentig) zijn confronterend, zeker - denk ik - voor dito oude mensen. Zo weet ik niet of mijn moeder (83) heeft gekeken. Die vond Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen al niet te harden. 'Al die oude mensen met hun problemen.' Daar hoeft ze waar zij woont niet speciaal de tv voor aan te zetten.
De deelnemers aan deze documentaire tonen zo te zien onbekommerd wat er met hun lijven gebeurt. Wanneer Leen (in de negentig) een poging tot touwtjespringen doet, kleedt achter hem een andere gedateerde man zich zonder problemen poedelnaakt uit. Hele klasjes laten zich filmen, met meer moed dan gratie bewegend onder leiding van Lieve, een godin wier eigen fysiek zo van de Olympus lijkt te zijn afgedaald. Het ontroerde me, de liefde en warmte tussen jong en oud in die sportschool.
Want wat wordt er gegriend als trainer Remy zijn afscheid aankondigt. Een leuke jonge gast die de zon laat schijnen in het leven van velen. Zo knuffelen weduwes Ria en Jannie hem dat het een aard heeft. Ria is niet zo'n sportfanaat, beweegt het liefst een kopje koffie met een mergpijpje naar haar mond, en loopt altijd te geinen. Maar o wat heeft ze haar sportmaatjes nodig sinds haar man er tussenuit piepte: "Ik mis 'm zo." De man van Jannie sportte gewoon door al was hij dement. "Begroette je hem, dan zei die: 'Hou toch je muil, wijf'", grinnikt Ria. Een Rotterdammer is niet snel gekwetst.
Benieuwd of Harry nog fanmail krijgt van kijksters. Hij is een leuke peer, fit, weduwnaar en zoekend. Deed zelfs mee aan First Dates. Maar zonder succes: zijn tafelpartner wilde hem niet nader leren kennen. Als beelden van de elegante vrouw toont aan een sportmaatje spreekt die de onsterfelijke woorden: "Dat is geen Wehkampje, dat is een Bijenkorfje."
Heerlijk, kijken naar gewone mensen. Dat maakte Ilja Gort (72) woensdag ook weer mogelijk, bij de start van een nieuwe reeks Gort over de grens. Sommigen vinden de parmantige wijnmaker en francofiel te gemaniëreerd, maar op zijn tocht door de Savoie, in het spoor van Hannibal, straalde hij oprecht enthousiasme uit. Hoe kan het ook anders, op reis door dat lichte en schone berglandschap waar de rest van de wereld niet lijkt te bestaan. Beelden die helpen de koude vaak zo grauwe en Nederlandse winter even te vergeten.
Naast jonge mensen met oude beroepen - een maakster van koeienbellen, een kaasboer op een eenzame bergtop - trof hij ook een jolig clubje actieve zestigers en zeventigers aan, pezend op de racefiets. Alhoewel, de mannen stonden even stil, want een van hen was gevallen. "Hij heeft niets hoor, zo zag hij er al uit", grapt een van zijn maten.
De lachspieren blijven trainen, dat is ongetwijfeld de belangrijkste fitnessoefening.