Beste O was ik maar bij moeder thuisgebleven
Is een man die niets meer heeft te verliezen hetzelfde als een man die alles heeft te winnen? Toen afgelopen vrijdag bekend werd dat Tom Egbers voorlopig niet te zien is bij NOS Studio Sport, zat hij 's avonds wel meteen bij Khalid & Sophie. Om te praten over de zieke werksfeer bij het sportprogramma - breed uitgemeten in de Volkskrant - en over zijn persoonlijk schuinsmarcheren met een collega. Egbers oogde als een boze vulkaan die het liefst vuur zou spuwen. Een man vol vechtlust, die zich na veertig jaar van lovende recensies niet bij het grofvuil laat zetten.
Wat zou de bitter betreurde Beatrijs Ritsema hem hebben geadviseerd, mocht Egbers hebben gevraagd hoe om te gaan met de schandpaal voor zijn huis? En hoe zou ze hem hebben genoemd? Beste O was ik maar bij moeder thuisgebleven? We kennen allemaal de volkswijsheid: als je wordt geschoren moet je stilzitten. Maar naast bevriezen, is het net zo menselijk om bij gevaar te vluchten of te vechten. Psychologisch onderlegden voegen daar soms zelfs een vierde reactie aan toe, lees ik. Die van het bange hertje: 'Sorry sorry sorry, jullie hebben helemaal gelijk, maar doe me geen pijn'.
Egbers valt zeker niet in die laatste categorie, noch zijn vrouw Janke Dekker. Zij beet vorige week dito pittig van zich af in het Algemeen Dagblad, in een groot interview. Als voorzitter van Mores, het meldpunt van grensoverschrijdend gedrag in de mediasector, kwamen slachtoffers voor haar altijd op de eerste plaats. Nu ze van dichtbij meemaakt hoe haar eigen nummer 1 zonder pardon wordt aangepakt, springt ze ook voor hem en haar gezin in de bres. Stand by your man.
Ik snap dat Egbers en Dekker zo van zich afbijten. Iedereen heeft recht op zijn of haar kant van het verhaal. Reageerden ze te vroeg? Je moet niet denken aan de chaos die in je kop ontstaat als heel het land het heeft over jou en je gezin, schreef Roelf Jan Duin zo terecht en zo mild in Het Parool.
En voor smalende omstanders gaat altijd het etiquette-advies op de hand eerst eens in eigen boezem te steken. En de lijken in eigen kast weer eens te inspecteren.
Gaan we al met al de goede kant op? Ik hoop het, en denk vaak aan de mensen bij al die kleine, niet-sexy bedrijven waar nooit journalisten over de vloer komen om de tirannieke types en de sneue billenknijpers te ontmaskeren. De winst is hopelijk dat de olievlek doorvloeit, die in gang is gezet sinds #MeToo en The Voice: dat ouders hun pubers beter voorbereiden op hoe onvolwassen de wereld vaak is. Hen leren alert te zijn. 'Hé wat hier gebeurt op het werk is vreemd. Dat ga ik niet pikken. En dat ga ik hardop zeggen.'
Dit weekend startten twee series, die relevant zijn in dit kader. De een is een nieuwe reeks van Last family standing, over hoe je als gezin samen overleeft in de onherbergzame natuur. Met minimale middelen, falende ouders en hongerige puberkinderen zonder telefoon.
Eveneens een veelbelovende start maakte - ook op NPO 3 - de serie Arcadia, over een maatschappij waarin van iedereen kadaverdiscipline wordt geëist. Eigenzinnigheid kost punten, verlies je er te veel dan volgt verbanning naar de periferie. Waar niemand meer om je geeft.
Daar schrijf ik morgen over, denk ik. Tenzij er weer een schandaal uitbarst natuurlijk.
<<<Arcadia zijderoute>>>