Beelden boeiend, gesprek minder
'Zomergasten' met Latijns-Amerika-correspondent Nina Jurna: boeiende fragmenten, maar een spannend tweegesprek werd het niet. Het leek lang op een gewone thema-avond over zuidelijk Amerika, waarbij de interessante aspecten uit het leven van Jurna zelf pas laat aan bod kwamen. De vraag is of een drie uur durend programma in deze vorm kan overleven.
Abbring volgde keurig de thema's die Jurna wilde bespreken. Dat ging in bijna alle gevallen via politiek beladen, sombere fragmenten met weinig humor, muziek of persoonlijk jeugdsentiment. Slechts een enkele keer kon je hart opengaan voor Latijns-Amerika, voelde je iets van fascinatie. Zo zagen we een subtiel dansende Gabriel Garcia Marques. Kippenvel. En op het eind brachten João Gilberto en dochter een van de zoetste bossanova's.
Maar de focus lag op de probleemkant van Latijns-Amerika. De noodsituatie in Venezuela, de erfenis van dictator Pinochet in Chili, de rassen- en klassenproblemen in Brazilië. Grote, maar bekende trieste thema's, die ieder normaal denkend mens doen hoofdschudden, met per saldo weinig echt verrassende beelden. Waarbij wel Jurna's opmerking blijft hangen, dat het geteisterde Venezuela via de ABC-eilanden ons buurland is en dat Nederland veel meer betrokkenheid zou moeten tonen.
Net als vorige week bij Hanna Bervoets, snap ik niet dat de Zomergast zelf pas zo laat aan bod kwam. Het is fijn iemands drijfveren te kennen om te begrijpen waarom hij of zij je bepaalde dingen laat zien. Na een uur begon ik al kijkend Nina Jurna maar eens te googelen: ik had meer achtergrondinformatie nodig om geïnteresseerd te blijven. Het verraste me te lezen dat ze lang in Suriname had gewoond: die eigen geschiedenis was nog niet ter sprake geweest in het programma. En dat terwijl ze als journalist zelf vooral van de menselijke verhalen is, zo hoorden we. Maar we leerden weinig over de manier waarop ze zelf leeft in Rio de Janeiro, hoe haar werkweek eruitziet, haar sociale leven, anekdotes, welke problemen ze tegenkomt in haar dagelijks praktijk.
Pas rond kwart voor tien kwam het grote thema uit haar persoonlijk leven aan bod: als geadopteerd kind is ze als jong volwassene een zoektocht gestart om te ontdekken wat haar voorgeschiedenis is, wie haar biologische ouders zijn. Haar moeder bleek Surinaams, wat voor Jurna verklaart waarom ze zich zo thuisvoelt in Zuid-Amerika.
Ze maakte goed duidelijk hoe belangrijk het kennen van je eigen geschiedenis is. Zo heeft ze jaren geprobeerd zekerheid te krijgen dat haar vermoedelijke vader ook écht haar vader is. Bij dit verhaal zag je Abbring een ander mens worden. Soms voelt het alsof de interviewster zó goed is voorbereid dat ze vergeet dat wij als kijkers dat niet zijn. Maar toen Jurna over de ontmoeting met haar vader vertelde hoorde Abbring allerlei details blijkbaar voor het eerst en bedelde ze haast om meer. Het zij haar vergeven, dit was ook een spannend stuk levensgeschiedenis.
En zo was Jurna's keuzefilm na afloop er eentje om in het holst van de nacht helemaal af te kijken: Central do Brasil, een ontroerende Braziliaanse noodlotvertelling met een thema dat Jurna na aan het hart ligt: de zoektocht naar de verre vader.