Al dan niet gezond voyeurisme
Hoogste tijd voor een documentaire, dacht ik. Maar of 'Hallo met Kyoko', over een vrouw die seksuele diensten biedt via de telefoon, nou de beste keuze was? Dat had BNNVARA zich donderdag misschien ook af moeten vragen. Geregeld voelde ik me als een voyeur in het verwarde leven van een brokkenpiloot. Het beeldscherm als de divan van de psychiater.
Binnen een paar seconden zaten we op thema: we zagen een mond, een telefoon en hoorden een piepend vrouwenstemmetje iemand naar zijn orgasme praten. De vrouw blijkt een Zeeuws meisje versie 2.0: Kelly, een door een echtpaar uit Sluis geadopteerde Chinese, die bij haar klanten bekend staat als de bepaald niet zuinige sekstelefoniste Kyoko. De vraag die Kelly/Kyoko zich in de documentaire stelt: waarom blijf ik dit werk doen, terwijl de financiële noodzaak ervoor inmiddels niet meer bestaat.
Alle ingrediënten voor een intrigerend verhaal zijn aanwezig: een Chinees meisje wier adoptieouders een seksshop runden, dat niet naar het sterfbed van haar liefhebbende moeder wil, haar Chinese wortels ook niet boeiend vindt, sekstelefoniste wordt en een moeilijke relatie met haar vriend heeft, waarmee ze niet naar bed wil. Freud, kom er maar in.
Wat wringt is dat is dat het moeilijk is om te geloven dat het hier een oprechte zoektocht betreft. Het lijkt te vaak een exhibitionistisch statement. Of is het gewoon een slim verdienmodel? Kelly heeft deze film zelf gemaakt - met cameraman Martijn van Veen - en kon de evenementen in haar leven dus prima sturen. Wij krijgen van haar te zien wat zij wil dat we zien.
Hopelijk denkt Kelly nog eens aan haar tante Christine, die halverwege de docu de vinger op de wond legt en haar nichtje vertelt dat ze niets ziet in haar filmproject. "Jij wil altijd shockeren, roem en bekendheid, een bommetje laten vallen. Dat doe je al je hele leven." Tante vreest dat de documentaire Kelly in het geheel niet gaat helpen. Maar ze heeft hem nu dus toch de wereld ingeslingerd, inclusief een - niet noodzakelijke - flinke lading pornoteksten.
Later op de avond troostte ik mezelf met wat ik dan weer heel acceptabel voyeurisme vind: naar de herhaling kijken van het DWDD-item met schaatser Kees Verkerk. Over hem is een biografie verschenen die 'Keessie' heet. Hoe kan het ook anders. Jammer dat het schrijver Jeroen Haarsma niet werd vergund zelf aan tafel te zitten, maar Verkerk horen praten was een feest.
Zelf van 1963, heb ik de zinderende sfeer rond schaatshelden Ard en Keessie nog net meegemaakt. Voor jongere kijkers is het misschien moeilijk om aan te haken bij een interview met zo'n vroegere volksheld, maar ze kregen hulp van filmbeelden: Kees Verkerk blijkt vroeger heel vaak een camera bij zich te hebben gehad.
En dus konden we nu in DWDD zien hoe fanatiek rivalen Schenk en Verkerk samen trainden, met zelf bedachte oefeningen, in bos en veld. Wat een mooi gespierde halfnaakte kerels! Zelfs Matthijs van Nieuwkerk werd onrustig van de beelden en er ontsnapte hem iets van 'o, hele kleine broekjes'. Het paste uitstekend in het humorvolle interview vol anekdotes, waarin ook Anton Geesink, Sjaak Swart en Johan Cruijff voorbijkwamen. Televisie waar je oprecht blij van wordt.