Aanzwellende violen tegen de kanker.
Hoe krijg je mensen zo ver dat ze geld willen geven voor kankeronderzoek? Het programma 'Marathon tegen Kanker' koos voor een simpele argumentatie: omdat kanker zo erg is. Met als resultaat een licht hysterische emo-show die via de trillende onderlip uw portemonnee probeerde te bereiken. Het doel heiligt de middelen. Maar werd dit doel ook bereikt?
Tranen en adrenaline: daarmee probeerden AvroTros en KWF Kankerbestrijding de kijker te bewegen donateur te worden. In Alkmaar was een groots spektakel opgezet, met een showorkest vol aanzwellende violen, optredens van onder meer Nick & Simon en een bewogen Caroline Tensen als presentatrice. Als argeloze kijker plonsde je midden in een turbulent evenement dat blijkbaar al uren gaande was, ook op Radio 2. Want er finishten allerlei mensen die de hele dag hadden gefietst, gelopen en gezwommen voor het goede doel. Soms zelf patiënt, soms bekende Nederlander, maar altijd met een connectie met kanker. Dat laatste kan trouwens ook haast niet anders, want een op de drie Nederlanders krijgt kanker. We krijgen er vroeger of later allemaal van dichtbij mee te maken.
Een hoofdrol was bedacht voor Olcay Gulsen, de succesvolle modeonderneemster. Zij verloor een neef aan kanker en was bereid voor het programma een triatlon te doen: veertig kilometer fietsen, tien kilometer hardlopen en tenslotte 1500 meter zwemmen in de Alkmaarse grachten. Helemaal prima natuurlijk, maar vermoeiend was dat permanent benadrukt moest worden hoe on-ge-lo-fe-lijk loodzwaar en heftig en super en dapper dit wel niet was van Olcay. Want: ze heeft watervrees! En was dus echt 'gechallenged'. Zou ze de finish wel halen!? Blijven kijken mensen. En ook even ons 0800-nummer bellen natuurlijk.
Tussen het meeleven met Olcay door dan weer trieste interviews, zoals met een doodzieke jonge moeder en een meneer met prostaatkanker. Ook kwam een lesbisch stel in beeld, waarvan de ene partner gaat sterven en inmiddels een been mist. Op YouTube vloggen de vrouwen over hun leven als 'Twee potten, drie poten', maar die grappige naam kreeg geen aandacht. De sfeer moest dramatisch blijven.
Wel waren er komieken gecharterd voor een soort cursus 'Wat te doen tegen kanker'. Zo liet Jörgen Raymann paintballend zien hoe je kankercellen wegschiet als je maar voldoende immuuncellen hebt. Peter Heerschop rende rond in een gymzaal vol rokende buizen (= menselijk lichaam vol kanker) en plaatste afdichters (= chemotherapie) om de kanker te stoppen. Eitje. Natuurlijk ben ik ook tegen kanker - om in de stijl van de avond te blijven - maar dit was echt uitleg op kleuterschoolniveau. Waarom was er niet één serieus item over de stand van zaken in de kankerbestrijding? Over welke doorbraken er wellicht mogelijk worden dankzij ons geld? En over de vraag waarom de overheid dit niet alleen kan of wil financieren?
Maar nee, het waren vooral de waterige ogen van Caroline Tensen die het moesten doen. Ik geloof in haar oprechte betrokkenheid, maar of het voldoende was? Er keken 636.000 mensen naar het programma en er werden 16.298 mensen genoteerd als donateur. Terwijl de teller op het Alkmaarse podium ruimte had voor een getal van zes cijfers.