2020 volgens het Jeugdjournaal: wat een ellende, wat een lol
Zondag zag ik een 2020 dat wel en niet leek op mijn 2020, in het jaaroverzicht van het NOS Jeugdjournaal. Hopelijk klopt voor de meeste kinderen de geschetste teneur wel: het was een zwaar jaar, maar wat hebben we een lol gehad.
Je hoort het volwassenen wel verzuchten. "Ik zou niet nu jong willen zijn". Ze doelen dan op de pressie van de social media, met z'n groepsnarcisme en het risico te worden uitgebraakt als je niet leuk genoeg bent. Corona maakt het jonge leven nog een tandje ingewikkelder: als je niet kunt stoeien en sporten, of zelfs naar school, hoe moet je dan 'gewoon' kind zijn?
En dan word je op jonge leeftijd ook nog eens geacht al kennis te nemen van het gedoe uit de grotemensenwereld. Het jaaroverzicht stipte het allemaal aan: Trump, Black Lives Matter, de explosie in Beiroet, het drama van Moira. Zelfs die verongelukte basketballer Kobe Bryant kreeg weer een plekje; waarom we daar zo bij betrokken worden, dat snap ik nog steeds niet. Hoeveel mensen in ons land kenden hem eigenlijk?
Je moet maar hopen dat kinderen precies weten wanneer ze hun schouders kunnen ophalen en zich weer wijden aan de écht belangrijke zaken in het leven. Dansjes instuderen voor TikTok! Lachen! Dierenfilmpjes kijken! En - de drie belangrijkste trends van 2020 volgens het Jeugdjournaal - spelletjes doen, taarten bakken en je kleren vrolijk kleuren met tie-dye.
Misschien dat de 13-jarige dochter van minister Hugo de Jonge de grilligheid van 2020 voor kinderen wel het beste schetste. Haar ervaringen: een vader die tijdens de vakantie alleen maar zit te bellen, 'wappies' die dreigbrieven tot aan de voordeur brachten, maar ook vrolijke TikTok-filmpjes waarin leeftijdsgenootjes haar vader als lekker ding bestempelden. "Heel awkward", vond Sarah. En inderdaad.
In januari bestaat het NOS Jeugdjournaal veertig jaar: in mijn jeugd bestond het nog niet. Zou mijn kijk op de wereld anders anders zijn geweest? Ik lifte simpelweg mee met wat mijn ouders belangrijk vonden. Ze lazen veel, maar juist niet het Nederlands Dagblad, ondanks onze Vrijgemaakte status. Wel hadden we de Amersfoortse Courant. Een moeder van een vriendinnetje sprak daar schande van, want de geest Gods zweefde niet over die pagina's. Heel rebels viel zelfs de Telegraaf een tijdje op de deurmat, met die interessante Pagina Privé. Die toonde nog eens andere rolmodellen dan de brave dames uit de buurt. Ik noem een Xaviera Hollander, Mathilde Willink en de vrouwen van Anton Heyboer.
Op school kreeg ik toch wel de betere informatie. Over hoe Samson met een ezelskaak duizend Filistijnen doodsloeg voor de goede zaak, hoe de dood van alle eerstgeborenen der Egyptenaren een logisch onderdeel was van ons grote bevrijdingsplan en dat je als vrouw beter je mond kon houden als het over religieuze zaken ging.
En temidden van al die gevarieerde berichten, werd je dan geacht je eigen lijn te ontdekken. Ach kinderspel, we hebben het allemaal gedaan.
Voor de jonge mensjes van nu hoop ik wel dat eerst maar eens de wens uitkomt die cabaretier Jandino in het jaaroverzicht uitsprak: dat ze allemaal snel weer lekker kunnen kroelen, stoeien en ravotten.
Een uitstekend idee: van rotjaar naar ravotjaar. Op een goed 2021 voor de kinderen!
<<<Trump The Analogues>>>